تعریف سینمای مستقل

سیروس الوند در پاسخ به این پرسش که سینمای مستقل در ایران تا چه اندازه تحقق یافته یا امکان تحقق دارد، به ایرنا گفت: مستقل را باید تعریف کرد؛ مستقل‌بودن زمانی به معنی جدا‌ کار‌کردن از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یا مراجعی است که باید این فیلم را تأیید کنند و وقتی که فرد به‌صورت پنهانی فیلمی را می‌سازد یا مثلا زمانی که فرد از خارج از ایران سفارش می‌گیرد و دست به تولید فیلم می‌زند را مستقل عنوان می‌کنند اما کار این فیلمساز هم ورای تولید خوب یا بدی که داشته است، مستقل محسوب نمی‌شود؛ چراکه او در وابستگی به یک جریان اقتصادی خارج از کشور فیلم ساخته است. اگرچه بسیاری از این فیلم‌ها در جشنواره‌ها هم موفق بوده‌اند اما در نهایت مستقل محسوب نمی‌شوند. بر این اساس «مستقل از چه» بودن مهم است؛ فیلمساز مستقل به این معناست که اگر سفارشی هم می‌گیرد، به‌صورت غیرمستقیم از مخاطب بگیرد؛ یعنی صدای مردم باشد و آنچه مردم می‌خواهند را بسازد و در درجه اول هم آنچه مردم مملکت خودش خواهان آن هستند را بسازد. او با تأکید بر لزوم توجه فیلمساز به صدا و خواسته مردم در زمان تولید فیلم، اظهار داشت: طبیعتا ما در ایران هستیم و برای ایرانیان مهم است که ما چه می‌سازیم. الوند که با ایرنا گفت‌وگو می‌کرد با اشاره به شاهکارهای سینمای ایران که گذشت زمان اثری در فراموشی آنان ندارد، بیان کرد: فیلم‌هایی مانند «گاو»، «دایره مینا»، «گوزن‌ها» و «رگبار» که در دوره قبل از انقلاب ساخته شدند، همچنان به‌عنوان یک فیلم خوب مطرح هستند و اهمیت دارند؛ پس از انقلاب هم فیلم‌هایی چون «ناخدا خورشید» یا «باشو غریبه کوچک» ساخته شد که همچنان اهمیت دارند. فیلم «باران» ساخته مجید مجیدی ازجمله فیلم‌های بعد از انقلاب است که شخصا آن را دوست دارم. ولی ما تنها چند هفته بعد، فیلم‌هایی با رکوردهای فروش میلیاردی را فراموش می‌کنیم.