دایان کیتن نماد زن شوخ و مستقل

دایان کیتن، بازیگر افسانه ای هالیوود در ۷۹ سالگی در کالیفرنیا درگذشت. نخستین بار در سال۱۹۶۸ در نمایشی موزیکال به نام «مو» روی صحنه ظاهر شد، بعدها به گروه بازیگران نمایش «دوباره بنواز، سام» اثر وودی آلن(۱۹۷۰) پیوست و سپس در نسخه سینمایی آن در سال۱۹۷۲ نیز بازی کرد. این همکاری آغاز رابطه‌ای حرفه‌ای و شخصی با آلن بود که به ساخت 8فیلم منجر شد، از نقش‌های بانوان کم‌هوش و خنده‌دار در «خوابگرد»(۱۹۷۳) و «عشق و مرگ»(۱۹۷۵) تا شاهکار «انی هال»(۱۹۷۷) که برایش جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را به ارمغان آورد. کیتن دوباره با آلن همکاری کرد و در نقش‌های جدی‌تر و سردتر فیلم‌های «داخلی‌ها»(۱۹۷۸) و «منهتن»(۱۹۷۹) ظاهر شد.
هرچند او بیشتر با کمدی شناخته می‌شد، اما اجازه نداد در قالبی تکراری بماند و به یکی از معدود زنان شاخص در سه‌گانه «پدرخوانده» ساخته فرانسیس فورد کاپولا بدل شد. همچنین در فیلم‌هایی چون «در جست‌وجوی آقای گودبار»(۱۹۷۷)، «به‌ ماه شلیک کن»(۱۹۸۲)، «دخترک طبل‌زن»(۱۹۸۴) و «خانم سوفل»(۱۹۸۴) نشان داد که بازیگری قدرتمند است.
در سال‌های بعد، کیتن به بازی در نقش‌های شوخ‌طبع اما همراه با ملودرام بازگشت، ازجمله در «جنایت‌های دل»(۱۹۸۶). او دوباره در «راز جنایت منهتن»(۱۹۹۳) با آلن همکاری کرد و سپس در کمدی عاشقانه «یکی باید کوتاه بیاد»(۲۰۰۳) در کنار جک نیکلسون درخشید. در 2دهه اخیر، به‌رغم بالا رفتن سنش، در کمدی‌های رمانتیکی حضور داشت که به رابطه عاشقانه میان 2فرد مسن‌ می‌پرداختند. واقعیت این است که اگر بازیگری مثل دایان کیتن حاضر به بازی در آنها نمی‌شد این فیلم‌ها ساخته نمی‌شدند. از این بابت، او در گسترش مرزهای کمدی رمانتیک که معمولا ژانری مختص جوانان فرض می‌شود، در 2دهه گذشته نقشی پررنگ داشت. کیتن نماد زنان مستقل، شوخ و دانایی بود که توانایی‌هایش را به‌خوبی می‌شناخت و الهام‌‎بخش نسل‌های جدید، به‌خصوص دختران جوان در سینما و جامعه بود.