ادا بازی

انتخاب غیرمنتظره دراگان اسکوچیچ برای بازی دوستانه با الجزایر، استفاده از امیر عابدزاده درون دروازه بود. عابدزاده در مسابقات انتخابی جام‌جهانی، در مقطعی به ترکیب اصلی راه یافت، اما با اشتباه بدی که در بازی با کره‌جنوبی مرتکب شد، جای خودش را به علیرضا بیرانوند داد. بازی‌های رسمی تیم ملی برای ما، با دروازه‌بانی بیرو مقابل لبنان به پایان رسید. به این ترتیب به‌نظر می‌رسد دوران آزمون و خطا و شک و تردید اسکوچیچ به پایان رسیده و قرار است مثل گذشته علیرضا بیرانوند دروازه‌بان اول تیم ملی باشد. با این حال در بازی با الجزایر شاهد بازگشت امیر به قفس توری بودیم. این ماجرا به‌ویژه از آن جهت اهمیت دارد که ما پنجره خرداد را خیلی مفت از دست دادیم و دیدار با الجزایر تنها مسابقه دوستانه ما در این بازه زمانی بود. پس عقل حکم می‌کرد اسکوچیچ از بهترین ترکیبش استفاده کند و در چنین شرایطی او عابدزاده را به بیرانوند ترجیح داد؛ انتخابی معنادار که شاید حتی فیکس بودن بیرانوند در جام‌جهانی را هم به خطر بیندازد.
طبیعتا در مورد این پست هم مثل سایر مناطق زمین دراگان اسکوچیچ باید تصمیم آخر را بگیرد. عابدزاده هم در مجموع دروازه‌بان بدی نیست و جزو معدود لژیونرهای اروپایی ما به‌حساب می‌آید که به‌طور مرتب و مستمر در تیمش بازی می‌کند. با این حال امیر اشکالاتی دارد که بزرگ‌ترین آنها، تمایل او برای بازسازی تصویر پدرش درون دروازه تیم ملی است. احمدرضا عابدزاده قطعا یکی از بهترین دروازه‌بان‌های تاریخ تیم ملی بود که حضورش در زمین به هواداران قوت قلب می‌داد. اعتماد به نفس بالای احمد همیشه زبانزد بود و لبخندهای جادویی و تلاشش برای گرفتن توپ‌ها با یک دست، الگوی کودکان و نوجوانان به شمار می‌آمد. با این همه، لزوما قرار نیست امیر وارث این ویژگی‌ها باشد. به‌نظر می‌رسد بخشی از توان و تمرکز عابدزاده درون دروازه صرف تقلید رفتارهای پدرش می‌شود و این مسئله، کار را برای تیم ملی سخت می‌کند. هم در بازی با کره که آن گل بد را خوردیم و هم مقابل الجزایر که امیر چند خروج بد داشت، شائبه تقلید او از پدرش و افراط در نمایش خونسردی وجود داشت. عابدزاده کوچک اگر کاملا در قالب خود واقعی‌اش فرو برود و هر نوع کوشش برای بازسازی یک کاراکتر دیگر را کنار بگذارد، می‌تواند یک دروازه‌بان خوب باشد، در غیراین صورت اما اعتماد سخت به‌دست آمده افکار عمومی، به سرعت از او سلب خواهد شد.