همزمان با تولید فیلم‌های جنگی که در آن جنگیدن با دشمن مسئله اصلی بود، فیلم‌هایی هم ساخته می‌شد که در آنها نتایج و تبعات جنگ داستان فیلم را رقم می‌زد. این گروه از فیلم‌ها به دو دسته تبعات جنگ در جبهه و گروهی دیگر به تبعات جنگ در پشت جبهه می‌پرداختند. مهم‌ترین مسئله این فیلم‌ها تبدیل کردن جنگ به یک مسئله ملی و عقیدتی بود. از فیلم‌های تبعات جنگ که در جبهه‌ها می‌گذشت می‌توان به این فیلم‌ها اشاره کرد:1362: دیار عاشقان (حسن کاربخش) و 1363: نینوا (ر. ملاقلی‌پور).
فیلم‌های اردوگاهی
در دهه60 تنها 2فیلم در الگوو قراردادهای فیلم‌های اردوگاهی ساخته شده است. فیلم‌های جنگی در این دوره را می‌توان به 2دسته فیلم‌های زمان جنگ و فیلم‌های بعد از پایان جنگ نیز تقسیم‌بندی کرد. فیلم‌های ساخته شده در زمان جنگ فیلم‌هایی کوچک از منظر تولید هستند و فیلم‌های بعد از جنگ از لحاظ سازوکار ساخت صحنه‌های جنگی فیلم‌های عظیم‌تری هستند. مضامین، الگوها و قراردادهای سینمای جنگ در دهه70 با دهه60 متفاوت است. نگاه به جنگ در این دوره مرزبندی تفکر و حدود سیاسی نیز هست.
در پایان باید خاطرنشان کرد که این مجموعه مطالب پیش‌نویس - و حتی نه مقدمه‌ای - برای بررسی تولید ژنریک در سینمای ایران دهه60 است؛ سینمایی که مانند همه تولیدات صنعتی سینما در جهان با ژانر برخورد منحصر‌به‌فردی دارد و نیازمند بازنگری تاریخی، تحلیلی و تئوریک است.
فیلم‌های تبعات جنگ
در همینه زمینه :
