علیرضا بدیع

علیرضا بدیع، به قول خودش بسیاری از تفریحات را بر خودش حرام کرده تا به اینجا رسیده است. بدیع متولد نیشابور است و با آغاز دهه90 به تهران مهاجرت کرد. او اتفاقاً ابتدا در خطه خراسان شناخته شد و در تهران و اقصی نقاط ایران مخاطب یافت. اگر بخواهیم بی‌رودربایستی صحبت کینم، باید بگوییم که در این حوزه انصافاً کارهای قابل تأملی دارد. ساختار غزل‌های بدیع، ساختار هنرمندانه‌ای است. زبان سالمی در غزل‌هایش دارد و وقتی غزل‌های او را می‌خوانیم، متوجه می‌شویم که او به ادبیات کلاسیک‌مان اشراف دارد. آثار بزرگان ادبی را مطالعه کرده اما در عین حال در آنها متوقف نمانده.
اگر آثار مولانا، عطار، حافظ و سعدی را خوانده، به هیچ عنوان از آنها تقلید نکرده است، بلکه به آثار این بزرگان افزوده و سعی کرده آن خلاقیت و نوآوری را در آثار خودش بیافریند و از منظر و نگاه خودش، دنیا را روایت کند. غزل‌های او غزل‌هایی با طراوت و امروزین‌اند. می‌توان در یک کلام گفت که به قول رضا اسماعیلی غزل‌های او غزل «اکنون» است. مخاطب به‌راحتی می‌تواند با آثار او ارتباط برقرار کند. زبان بدیع به هیچ عنوان زبانی سطحی و دم‌دستی نیست. در برخی از انبوه شعرهایی دهه90 مخاطب این احساس را دارد که زبان اشعار بسیاری از شاعران جوان، از زبان مردم کوچه بازار هم دم‌دستی‌تر و نازل‌تر است. اما بدیع در عین حال که سعی می‌کند، از فرهنگ عمومی جامعه بهره ببرد و در جبهه مردم قرار بگیرد و با زبان مردم، زبان سهل و ممتنع غزل بسراید، آن فخامت و ارجمندی زبان در آثارش موج می‌زند و زبانش از ادبیت خاصی برخوردار است. می‌توان از او به‌عنوان یکی از چهره‌های درخشان شعر دهه 90یاد کرد.