عبدالجواد موسوی

عبدالجواد موسوی جزو سرآمدان شعر دهه90 است. او در کنار شعر و شاعری، روزنامه‌نگار هم هست. موسوی ارتباط وسیع و گسترده‌ای با چهره‌های مختلف ادبی معاصر از جریان‌ها و طیف‌های گوناگون داشته و دارد.  رسانه برای او ابزاری است تا بتواند جریان‌ها و شاعران بزرگ و کوچک را بهتر بشناسد و آنها را از زاویه یک روزنامه‌نگار تماماً حرفه‌ای باسنجیدگی نقد کند. هاضمه او به شکلی است که برای هر نوع اندیشه و تفکری جا دارد و صد البته تیزبینی، دقت‌نظر، ظرافت و سنجیدگی‌اش در شعر نمایان است. موسوی ادبیات کلاسیک فارسی را به خوبی خوانده است و از همین روست که تسلط ویژه‌ای به زبان دارد.  عبدالجبار کاکایی در نشستی عنوان کرده است که «عبدالجواد موسوی قواعد شعر کلاسیک را می‌شناسد، وزن عروضی را خوب یاد گرفته است و به همین‌خاطر برخلاف خیلی از ترانه‌هایی که این روزها می‌شنویم در کارهای او با ایراد عروضی مواجه نیستیم. به‌نظر من او مسیری را که شاملو در شعر محاوره‌ای رفته است طی می‌کند».  شعر برای موسوی، به مثابه رسانه است و اگر بگوییم که او خود رسانه‌ای محسوب می‌شود، سخن به گزاف نگفته‌ایم. در تاریخ مطبوعات ایران، بوده‌اند روزنامه‌نگارانی که تفنن شعر می‌گفتند اما سرودن و خواندن و نوشتن از جنس حرفه‌ای و ادیبانه‌اش، هیچ‌گاه برای عبدالجواد تنفنن نیست.