زهرا رفیعی- روزنامه‌نگار
محیط‌زیست و منابع طبیعی منبع اصلی برای توسعه اقتصادی است. با باور کردن واقعیتی به نام گرم شدن زمین و در نتیجه آن تغییر اقلیم، کشورهای توسعه‌یافته به فکر تغییر دادن رویه‌هایشان در استفاده از منابع طبیعی افتادند.
این حرکت اگرچه با داده‌های علمی پشتیبانی می‌شود، ولی هنوز به نتیجه ملموس نرسیده است. اجلاس‌های جهانی تغییر اقلیم که آخرین آن در گلاسکو برگزار شد، بدون دستاورد‌های تعیین‌کننده برگزار می‌شوند. ایران نیز به‌عنوان یکی از کشورهای شرکت‌کننده در این اجلاس‌ها بدون اینکه تعهدی بدهد براساس اسناد بالادستی برای کاهش ردپای کربن اقداماتی خودجوش انجام داده است. براساس نتایج بررسی‌های دفتر تغییر اقلیم سازمان حفاظت محیط‌زیست، پتانسیل کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای در ایران بیش از آن چیزی است که تاکنون رخ داده است.
منافع محیط‌زیستی
برای رسیدن به رشد اقتصادی با روش‌های کنونی، آلودگی‌های محیط‌زیستی و تخریب منایع طبیعی اتفاقی حتمی است. درحالی‌که استفاده 90درصدی از انرژی‌های نو و جایگزینی آن با سوخت‌های فسیلی مانند گازوئیل، بنزین، برق، نفت سفید و گاز به‌ترتیب باعث کاهش 16، 7، 28، 18و 35درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای خواهد شد.
بدین‌ترتیب استفاده از ظرفیت‌های ایجاد شده در معاهدات بین‌المللی محیط‌زیستی به‌منظور کاهش کربن، می‌تواند رشد اقتصادی را همراه با حفظ محیط‌زیست برای کشور رقم بزند. اما در شرایط اقتصادی کنونی، کاهش میزان اصلی‌ترین گاز گلخانه‌ای یعنی دی‌اکسیدکربن چه منافعی در بخش‌های اقتصادی خواهد داشت؟ در داده‌نمای مقابل به منافع محتمل در سناریوهای مختلف پرداخته‌ایم.
چشم‌انداز کاهش گازهای گلخانه‌ای در ایران2030
دفتر تغییر اقلیم سازمان حفاظت محیط‌زیست اعلام کرد، ظرفیت کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در ایران تا سال2030 وجود دارد
در همینه زمینه :
