یک تجربه تلویزیونی

اوایل دهه 90بود که بانیبال شومون با «انارهای نارس» و قبلش به‌عنوان صداپیشه در فیلم انیمیشن «آخرین داستان» اشکان رهگذر فعالیت حرفه‌ای در سینما را شروع کرد. «تنگه ابوغریب»، «پالتو شتری»، «شبی که ماه کامل شد» و «غلامرضا تختی» از دیگر فیلم‌هایی است که شومون در آن به ایفای نقش پرداخت. این بازیگر 43ساله علاوه بر بازی در فیلم‌های سینمایی در سریال‌های تلویزیونی هم بازی کرده است. شومون در این گفت‌وگو از حضورش در تلویزیون می‌گوید.


شما در کارهای قبلی با طیفی از مخاطبان روبه‌رو بودید که بیشتر محدود به آثار شبکه نمایش خانگی و سینمایی است. از حضورتان در سینما و پذیرفتن نقش‌ها در سریال‌های تلویزیونی بگویید؛ اینکه با سریال «نوار زرد» روی آنتن هستید؟
راستش را بخواهید کمی نگران بودم، اما اینکه بخواهم از این موقعیت بترسم، نه اینطور نبود و ترسی نداشتم. همانطور که شما گفتید من مخاطب خاصی داشتم که به‌واسطه سال‌ها فعالیت در تئاتر، شبکه نمایش خانگی و جنس فعالیت‌هایی که در سینما داشتم، با من همراه بودند. اما به‌نظرم وقتش بود که با مردم عام هم ارتباط جدی داشته باشم و برای همین هم در مورد فیلمنامه‌هایی که از طرف سریال‌های تلویزیونی به من پیشنهاد می‌شد، تأمل بیشتری کردم و به این نتیجه رسیدم که نوار زرد بهترین فیلمنامه‌ای است که می‌توانم با آن وارد سریال‌های تلویزیونی شوم.

اولین حضور جدی شما در سریال‌های تلویزیونی است؛ درست است؟
10سال پیش در سریال پازل هم حضور داشتم، اما به آن شکلی که شما می‌گویید و بعد از شناخته شدن نسبی‌ام در سینما و شبکه نمایش خانگی، بله؛ نوار زرد نخستین حضور جدی‌ام در سریال‌های تلویزیونی است.

شما در سریال نوار زرد نقشی را بازی می‌کنید که در سری قبلی امیر آقایی ایفاگر آن نقش بود. این چالش برایتان چطور بود؟
بله، ریسک بزرگی است، ولی دوست داشتم که با مخاطب عام ارتباط بگیرم و سریال نوار زرد موقعیت خوبی برای این اتفاق بود. فرزند تئاتر هستم پس ارتباط پیوسته و نزدیک با مخاطب برایم بسیار مهم است و برای همین دوست دارم مثل تئاتر وقتی تماشاگر مرا می‌بیند چشم از من برندارد. آقایی در فصل یک بازی خوبی داشت. تلاش می‌کردم که لایه‌هایی از سرگرد را کشف و به بازی اضافه کنم تا مخاطب بیشتر آن را دوست داشته باشد. برایم مهم بود که با تمام وجود برای این نقش زحمت‌ کشیده‌ام و تمام توانم را برای آن گذاشته‌ام و حتی از یک پلان هم به‌سادگی نگذشته‌ام. سروش محمدزاده شاهد است که تقریباً از هیچ‌کدام از پلان‌ها حتی از آنهایی که از پشت سر در آن حضور دارم هم بدون وسواس عبور نکرده‌ام و تمام آنچه در تئاتر و کارهای قبلی سریال و سینمایی آموخته‌ام برای این نقش به‌کار گرفته‌ام.

نقش هم به‌خاطر آنکه نقش اصلی سریال است و هر روز مقابل بیننده قرار دارد، ممکن است به تکرار بیفتد!
دقیقاً همینطور است و این کار مرا سخت‌تر می‌کرد؛ چراکه باید طوری بازی می‌کردم که مخاطب از دیدنم خسته نشود و بازی‌ام در هر قسمت تازگی خودش را حفظ کرده باشد و این کار را بسیار سخت می‌کرد.

از کارگردانی سروش محمدزاده و تجربه همکاری با او بگویید.
کار کردن با این کارگردان برایم جذاب بود. من در تئاتر عموماً نقش‌های سوررئال و فانتزی بازی می‌کنم. از این‌طرف سعی می‌کنم در سینما و تلویزیون نقش‌های رئال بازی کنم و این موضوع اینطور می‌طلبد که بازی به‌اندازه باشد، غلو‌آمیز نشود و بیرون نزند و سروش در این مسیر خیلی به من کمک کرد که بازی هم به‌اندازه شود و رئال بماند.

و حالا بعد از نخستین تجربه جدی در تلویزیون دوست دارید که این تجربه را ادامه بدهید یا یک سؤال عمومی‌تر، ادامه مسیر حرفه‌ای‌تان را در کدام حوزه جدی‌تر می‌بینید؛ تئاتر، سینما یا سریال؟
واقعاً نمی‌شود پیش‌بینی کاملی کرد؛ چراکه مهم‌ترین موضوع در این زمینه پیشنهادهایی است که در ادامه مسیر به انسان می‌رسد، اما برای من تئاتر و سینما همچنان جذاب‌ترین حوزه‌های هنر هستند. البته انصافاً سطح تولید در تلویزیون چیزی است که نسبت به آثار مشابه شبکه نمایش خانگی بسیار پایین‌تر است و این کاملاً آدم را آزرده می‌کند. خب، سریال‌های شبکه نمایش خانگی به لحاظ تولید خیلی جلوتر از تلویزیون هستند.
البته شاید بشود گفت سریال‌های قبلی شبکه نمایش خانگی...

چرا؟ 
چون الان با سریال‌هایی طرفیم که سطح کیفی و تولیدشان از بسیاری از آثار تلویزیونی هم پایین‌تر است و اشکالات و سوتی‌هایی که از آنها درمی‌آید، گواه ماجراست. اما خدا را شکر می‌کنم از خیلی از همین سریال‌هایی که گفتید پیشنهاد داشتم و وارد آن پروژه‌ها نشدم.