ترانه‌ای برای تهران

امیر یل ارجمند | بازیگر، خواننده و آهنگساز:

هر سال در فروردین که تهران خلوت می‌شود به خوبی درمی‌یابم که پایتخت چه شهر زیبایی است. شهر که خلوت می‌شود تازه زیبایی‌هایش به چشم می‌آید. تهران شهری زیباست و در واقع بخش عمده نازیبایی‌های آن تقصیر خودمان است. به نظرم هر مشکلی که در این شهر وجود دارد شهروندانش می‌توانند آن را حل کنند. این شهر برای ما و محل زندگی ماست؛ زیبایی‌ها و مشکلات شهر برای خودمان است و رفع آن هم برعهده ماست.

لازم نیست ذهنمان جای دوری برود؛ حتی با یک لبخند هم می‌توانیم شهرمان را زیباتر کنیم. با لبخندمان در زمان ترافیک، می‌توانیم کمی از عصبانیت‌ها و تنش‌ها را کم و زندگی را برای خودمان و دیگران خوشایندتر کنیم. اگر بخواهیم کمی بیشتر مایه بگذاریم و به خودمان و دیگران و شهرمان کمک کنیم با کمی مراعات و دلسوزی و همنوع‌دوستی می‌توانیم مشکلات بزرگ‌تری را هم از میان برداریم. شاید وقت آن رسیده که کمی بیشتر به نقش و تأثیر خودمان در زیباتر و دلنشین‌تر شدن زندگی در این شهر رنگارنگ و چهارفصل فکر کنیم و اهمیت بدهیم.

وقتش رسیده که باور داشته باشیم مشکلات شهرمان را می‌توانیم خودمان با کمی احساس مسئولیت‌پذیری رفع کنیم. شهر بدون شهروندان مسئولیت‌پذیر که محل زندگی‌شان را دوست داشته باشند و برای بهبود اوضاع آن تلاش کنند اصلاً قابل تصور نیست. 

به تازگی با مشارکت شهرداری ترانه‌ای برای تهران ساخته‌ام که امیدوارم هرچه زودتر منتشر شود و به گوش پایتخت‌نشینان خوش بیاید. ترانه‌ای که حرف دلم را می‌زند و می‌گوید: تو مسیرم رو به شمرون، می‌باره نم نم بارون،‌ چی می‌شد دودی نبود و هوای پاک بود و تهرون، نفسش مریض نبود و نبودش حال پریشون،‌ چی می‌شد ‌کاری می‌کردیم آلودگیش بره بیرون و ...