نظر منتقدان

 پویان عسگری: تماشاگر با فیلمی مواجه می‌شود که پوست دارد اما گوشت و خون نه؛ فیلمی که با داعیه ترساندن مخاطب و شوک به او، به کفایت از نشانگان سینمای وحشت بهره می‌برد اما نه می‌ترساند و نه آنچنان به سنت فقیر «فیلم ترسناک ایرانی» نکته تازه‌ای اضافه می‌کند. از سوی دیگر انتخاب نامناسب 2بازیگر اصلی که زیادی نچسب و دافعه‌برانگیز هستند سبب ناسینکی بیشتر فرم زیباشناختی غربی با محتوای فولک شرقی در فیلم شده و به همین‌خاطر بازی بازیگران در جهان ژنریک و برآمده از الگوهای ژانری «پوست»، بیش از حد خام و آماتوری و منبعث از یک زیرمتن رئالیستی جلوه می‌کند. درحالی‌که بازی‌های چنین فیلمی باید متناسب با ژست بیانگر ایماژها، حاوی کاریزما و فیگور مبتنی بر ژست در بازی بازیگران نیز باشد که جز محمود نظرعلیان، سایر بازیگران فیلم فاقد این ویژگی بوده و به شکل جدی در ارتباط تماشاگر با فیلم اخلال ایجاد می‌کنند. با همه این حرف‌ها اما باید به ادامه مسیر برادران ارک خوش‌بین بود. در سینمایی که فقدان فردیت و هم‌رنگ جماعت شدن را ترویج می‌کند آنها خودشان هستند و واجد دنیای شخصی. باید به آنها فرصت داد این دنیا را غنی‌تر و پرمایه‌تر کنند تا در آینده سینمای ایران شاهد یک «قصه پریان ترسناک» ماندگار شود. به شرط اینکه رام حرف‌های منتقدان هنری‌نما و ایدئولوژیک نشوند، به سینمای جریان اصلی بی‌خاصیت معاصر ایران باج ندهند و با پیگیری ایده‌های شخصی و رجوع به تاریخ سینما و امکانات بی‌شمارش فقط برای خود سینما و زیباشناسی سینمایی اهمیت قائل شوند.

    احمد میر‌احسان: فیلم برادران ارک بیش از هر چیز ساختار روایت و شالوده تفکر روایی، از یکسو کانون مهم‌ترین مسیر تشخیص جایگاه فیلم است و از سوی دیگر مسئله حس در زمان بودن و نبودن فیلم و سلیقه روایی و وجه ذوقی تمایز اثری متکی بر عناصر قومی/ بومی جهان افسانه و چگونگی قرائت آن در زمان اکنون ما و مسیر تأویلی فیلم «پوست» مهم است که از انواع استعارات، افسون افسانه و آئین و نهاده‌های منظر نقادانه ایدئولوژیک و نقد اجتماعی و نهانه سیاسی مشحون است. فیلم با همه تلاش‌هایش هنوز متوقف در عادات سینمای فیلم‌های کوتاه و نحوه نگریستن آن و متوقف در آن و جذبه و ذهنیت آنگونه روایتگری است که تردستی و کوشش‌های برادران نتوانسته از سیطره جذابیت و عادت‌های آن بگریزد.

   سیدآریا قریشی: برگ برنده فیلم، توانایی برادران ارک در ساخت فضایی مرموز و دلهره‌آور است. فیلم، یک فیلم ترسناک به‌معنای کلاسیکش نیست بلکه ترکیبی است از یک عاشقانه و ماجرایی افسانه‌ای با الهام از داستان‌های بومی و با ارجاع به خرافات کهن. شاید فیلم می‌توانست در پرورش شخصیت‌ها (به‌خصوص شخصیت‌های مکمل ازجمله مادر که به‌نظر می‌رسد انگیزه‌اش برای ایستادن در مقابل عشق 2شخصیت اصلی چندان قدرتمند نیست) موفق‌تر عمل کند. همچنین می‌توان فیلم را با یک تدوین مجدد کمی فشرده‌تر کرد. با وجود این، «پوست» به‌عنوان نمونه درست و قابل‌قبولی از یک فیلم بومی با فضاسازی متفاوتی در سطح سینمای ایران و موفق در ترکیب الگوهای فیلم‌های ترسناک و عاشقانه، اثری ارزنده محسوب می‌شود.