رویای پاپوش درست کردن برای همسایه‌ها

فاطمه عباسی

همین چند سال پیش بود که معلوم شد خیلی از لباس‌ها و پوشاک خارجی که با قیمت گزاف در فروشگاه‌ها فروخته می‌شود، به‌اصطلاح فیک هستند و در همین کشور خودمان دوخته می‌شوند و فقط مارک‌های خارجی رویشان زده می‌شود. حالا بحث بر سر کفش‌هایی است که به اسم برندهای خارجی فروخته می‌شوند، اما تولید ایران هستند. اگر قبلا کالاهای بی‌کیفیت کپی از مارک‌های معروف از کشور چین وارد ایران   و با قیمتی ارزان‌تر فروخته می‌شد، حالا همان کالاها در داخل کشور به اسم «های کپی» با مارک‌های خارجی فروخته می‌شوند و خریداران زیادی هم دارند. دلیلش شاید این تفکر اشتباه باشد که بین ما ایرانی‌ها جاافتاده؛ همان که کالای خارجی بهتر و باکیفیت‌تر از کالای ایرانی است. اما واقعیت این است که حداقل در بازار کفش، ایران از سال‌های دور حرف‌های زیادی برای گفتن داشته و نمونه‌اش بازار کفش تبریز است که می‌توان انواع کفش‌های باکیفیت چرم و دست‌دوز را در طرح‌های متنوع در این بازار پیدا کرد. صنعت کفش در ایران در سال‌های اخیر به‌خاطر واردات کفش از چین و موضوع قاچاق کالا، بسیار مهجور شده است. رئیس انجمن صنفی کارفرمایی کفش گفت: ‌در  یک بازار 2میلیارد جفت کفش در منطقه وجود دارد، اما سهم ایران از این بازار چندان قابل اعتنا نیست. براساس آمار غیررسمی هم تولید کفش در سال ۲۵۰میلیون جفت است، اما توان تولید تا ۵۰۰میلیون جفت تخمین زده می‌شود. کافی است کمی به تولید داخل اعتماد کنیم و مسئولان هم صادرات کفش را جدی بگیرند؛ چراکه طبق آمار ۱۲میلیارد جفت از ۲۲میلیارد جفت کفشی که در دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد، در چین تولید می‌شود و این کشور، صادر‌کننده بزرگ کفش در جهان است؛ هرچند که اندونزی اخیرا توانسته صادرات خود را به 2میلیارد جفت برساند و در بخش کفش‌های پارچه‌ای رتبه اول را از چین بگیرد. آنطور که کارشناسان می‌گویند ساماندهی تولید و توزیع و ورود به بازارهای جدید صادراتی ازجمله آسیای میانه و حاشیه خلیج‌فارس از جمله راه‌های رسیدن به افزایش تولید در کشور است که اگر عملیاتی شود، ایران هم با توجه به صنعتگرانی که در این زمینه دارد می‌تواند بخشی از بازارهای خارجی را به‌دست بگیرد و برای بسیاری از مردم کشورهای همسایه پاپوش بدوزد.