حالا بر عکس

در یکی دو فصل گذشته عمده تحلیل‌ها در مورد استقلال حاکی از آن بود که این تیم ساختار دفاعی متزلزلی دارد و در عوض از مهاجمانی قدرتمند و زهردار سود می‌برد. همه به مثلث مهدی قائدی، شیخ دیاباته و ارسلان مطهری اشاره می‌کردند و آن را نقطه قوت تیم می‌دانستند، درحالی‌که از زیاد گل خوردن آبی‌ها و ضعف گلر و مدافعان این تیم به‌عنوان نقطه‌ضعف یاد می‌شد. در عین حال اما استقلال آخرین جام فصل را به دلایل کاملا متضاد از دست داد. ساختار دفاعی این تیم در مسابقات جام حذفی نمره قبولی گرفت؛ به‌طوری که آبی‌ها در 3 بازی آخر تنها یک گل دریافت کردند، اما در نقطه مقابل این خط حمله تیم بود که نتوانست انتظارات را برآورده کند. فورواردهای استقلال در طول 3 بازی پایانی جام حذفی موفق به ثبت هیچ گلی در جریان بازی نشدند. آنها در نبرد 2 ساعته فینال برابر فولاد گل نزدند، در بازی نیمه‌نهایی مقابل گل‌گهر 2 بار از روی نقطه پنالتی به گل رسیدند و برابر پرسپولیس هم 120دقیقه از گلزنی عاجز ماندند. آخرین گل در جریان بازی استقلال مربوط می‌شد به بازی با ذوب‌آهن که این تیم با دبل فرشید اسماعیلی 2 بر یک پیروز شد. 350دقیقه ناتوانی در گشودن دروازه رقبا در جریان بازی باعث شد استقلال جام حذفی را از دست بدهد.