تعصب یا پوپولیسم؟

بهروز رسایلی

به جرأت می‌توان گفت فرهنگ فوتبال ایران تبدیل به یک ملغمه عجیب و غریب شده است. اینجا تعریف همه‌‌چیز با همه جای دنیا فرق دارد. شما در عرف فوتبال جهان زمانی نسبت به یک تیم «وفادار» شناخته می‌شوی که کنارش بمانی و آن را به‌خاطر موقعیت‌های بهتر ترک نکنی. صدها مثال خوب در این مورد وجود دارد که شاید بهترین آنها مربوط به حضور بزرگان یوونتوس کنار این تیم در دسته دوم باشد. بعضی از آنها از بزرگ‌ترین تیم‌های اروپا پیشنهاد داشتند، اما در دسته دوم کنار یوونتوس ماندند. امثال بوفون و دل‌پیرو به همین دلیل تا ابد می‌توانند ادعای تعصب به پیراهن یووه را داشته باشند، چون در عمل وفاداری‌شان را نشان داده‌اند. در ایران اما شرایط فرق دارد. شما اینجا در عمل می‌توانی تیمت را تنها بگذاری و بروی، اما با مصاحبه کردن و شعار دادن، خودت را همچنان در صف دلدادگان به تیم جا بزنی.
تازه‌ترین مصداق برای این داستان، محمدحسین کنعانی‌زادگان است. مدافع پرسپولیس این تیم را به قصد کسب درآمد بیشتر رها کرده و راهی الاهلی قطر شده است. خودش هم به صراحت این موضوع را اعلام کرده، بعد در الاهلی پیراهن شماره 5 را پوشیده و بر سر مردم منت گذاشته که: «می‌توانستم شماره‌های دیگر را انتخاب کنم، اما به یاد 5 قهرمانی پیاپی پرسپولیس در لیگ برتر این عدد را انتخاب کردم.» اینجا هم ملت قربان صدقه‌اش رفته‌اند که آفرین به غیرت و تعصبت! داستان کنعانی تقریبا شبیه روز امضای قرارداد رامین رضاییان با ریزه‌اسپور ترکیه است. درحالی‌که همه منتظر حضور او در باشگاه پرسپولیس بودند، رامین سر از ترکیه درآورد و مهدی طارمی را هم با خودش برد. آنجا قرارداد را امضا کردند و رضاییان پای پله‌ها، پیراهن پرسپولیس را به تن کرد و لوگوی آن را مقابل دوربین‌ها بوسید! یعنی کار پوپولیستی بالاتر از این شاید در تاریخ فوتبال جهان نداشتیم. الان اینها یعنی تعصب؟
به هر دلیلی که رفتید، انتخاب‌تان محترم است. با این حال وفا و جفای آدم‌ها در عمل‌شان مشخص می‌شود. اینکه شما بعد از جدایی از پرسپولیس یا استقلال چه شماره‌ای می‌پوشید یا کجا را می‌بوسید، چه ربطی به این دو تیم دارد؟ اصلا چه فایده‌ای به حال آنها خواهد داشت؟ صد البته وقتی عده‌ای به همین مقدار رضایت دارند و کلی از بازیکن مورد نظر حمایت می‌کنند، معلوم است که آنها هم به این نمایش‌ها ادامه می‌دهند. تا خریدار هست، فروشنده هم هست.