خوشحالم که نگاه‌ها به قایقرانی تغییر کرد

 لیلی خرسند

المپیک توکیو به آخر رسید بدون اینکه برای زنان ایران مدالی داشته باشد. نه در تکواندو و نه در کاراته که شانس مدال بودند، کسی روی سکو نرفت اما در قایقرانی یک اتفاق مهم برای زنان ایران رخ داد. نازنین ملایی هرچند جایی بین مدال‌آوران ندارد اما اسم او در تاریخ ورزش ثبت شده است. نازنین در قایق روئینگ یازدهم شد و در فینالB پارو زد. همین که بعد از مسابقه رئیس کمیته بین‌المللی المپیک او را صدا می‌کند و حضوری تبریک می‌گوید، یعنی کار مهمی کرده است. برای دیدن بزرگی کار نازنین باید از توکیو به تهران آمد و تمرینات او را دید؛ تمریناتی با قایق غیراستاندارد و در پیست غیراستاندارد. او بعد از بازگشت از این رقابت سخت، در گفت‌وگو با همشهری از شرایط سخت تیم‌ملی ایران می‌گوید.

    المپیک چطور بود؟ همان چیزی که تصور می‌کردی؟
چیزهای متفاوتی از المپیک شنیده بودم. آن شور و شوقی که باید در افتتاحیه باشد و مو به تنت سیخ کند، نبود. در دهکده که مدام در حال تست‌‌دادن بودیم و استرس این را داشتیم که کرونا نگیریم. 200نفر کرونا گرفته بودند و نمی‌خواستیم ما هم بگیریم و از مسابقه جا بمانیم.

    در توکیو گفتی فراتر از برنامه‌ریزی نتیجه گرفتی. واقعا به فینالB فکر نکرده بودی یا اینکه شرایط آنجا تغییرکرد؟
قبل از المپیک به این فکر کرده بودم که بروم و یک کار خاص و متفاوت انجام بدهم. با توجه به شرایط کرونا، مسابقات، اردوهایی که باید می‌رفتیم و نرفتیم و امکاناتی که برای تمرین نداشتیم، استرس این را داشتم که در المپیک چه اتفاقی می‌افتد. یک روز قبل از پرواز در تست‌گیری رکورد زدم. انتظار این بود که من به فینالD بروم. بعد از این رکورد و 2 جلسه تمرین در توکیو، حضور در فینالC قطعی به‌نظر می‌رسید. به نیمه‌نهایی که صعود کردم، فینالC قطعی بود. قبل از مسابقه نیمه‌‌نهایی مربی‌ام آقای فرزام حرف خوبی زد؛ گفت بدون ترس جلو برو، فینالی را که می‌خواستی به‌دست آوردی، برای بالاتر از آن بجنگ. اگر حذف می‌شدم یکی از 18نفر می‌شدم و اگر بالا می‌رفتم می‌شدم جزو 12نفر اول. باید تمام خودم را می‌گذاشتم و این کار را کردم و به فینالB رفتم.

    وقتی حضورت در فینالC قطعی شد، یک کار مهم انجام دادی. چطور انگیزه‌ات را برای ادامه حفظ کردی؟
انگیزه‌ام بالا بود. 6نفر فینالA و 4نفر فینالB فاصله‌هایشان نزدیک به هم بود. رسیدن به آنها امکان‌پذیر است ولی زمان و تجربه می‌خواهد. سن آنها از من بیشتر است و دوره‌های زیادی از المپیک و جهانی را دیده‌اند. بیشتر آنها 32سال به بالا سن دارند. قایقران ایرلندی 40سالش است. من 29سالم است و 14‌سال است که عضو تیم ملی هستم. اگر در مسابقات جهانی شرکت می‌کردم، تجربه بیشتری داشتم و به نتایج بهتری می‌رسیدم. من وقتی به مسابقات آسیایی می‌روم، می‌گویم 3طلا دارم و طلای چهارم هم مال من است. آنهایی که در المپیک مدال دارند، با همین اعتمادبه‌نفس مسابقه را شروع می‌کنند.

    سن و تجربه‌ات می‌تواند بالا برود اما توان رقابت با آنها را هم داری؟
من سبک‌وزن هستم و ده پانزده کیلو از همه سبک‌تر بودم. اگر قرار باشد در دوره بعدی المپیک شرکت کنم، نیاز دارم که حجم عضله‌ها و وزنم را بالا ببرم. اگر رقیبان من یک پارو می‌زدند، من باید 2 پارو می‌زدم. یک سال نباید مسابقه بدهم و روی حجم‌گیری و بالا بردن قدرت وقت بگذارم.

    اما سال آینده بازی‌های آسیایی داریم.
در این بازی‌ها مجبورم هم در سبک‌وزن شرکت کنم و هم سنگین‌وزن و نمی‌توانم وزنم را بالا ببرم. 2سال بعد می‌توانم مسابقات قهرمانی آسیا را شرکت نکنم و با وزن‌گیری برای 2024 پاریس آماده شوم. باید شش‌ هفت کیلو وزن اضافه کنم.

    در توکیو از نداشتن جلیقه یخ حرف زدی و مسئولان ناراحت شدند. غیر از این، تفاوت تو با 10نفر اولی که در آب بودند در چه بود؟
جلیقه یخ را مثال زدم وگرنه اصلا جلیقه مسئله مهمی نیست. ما مسائل مهم‌تری داریم. ما پیست و قایق می‌خواهیم. در المپیک استرس این را داشتم که هزارمتر دوم را چطور باید پارو بزنم و چطور با قایقم هماهنگ شوم. قبل از کرونا از چین قایق خریدیم. فروردین و ‌اردیبهشت سال1399 قایق‌ها یک‌ماهه از چین به ایران رسیدند اما از آن تاریخ هنوز در گمرک جنوب کشورمان مانده‌اند! گمرک قایق‌های ما را در لیست اجناس لوکس گذاشته است! این قایق‌ها شخصی نیست، بوگاتی و لامبورگینی هم نیست، قایق تیم ملی است. طول قایق 10متر است، دریاچه مخصوص نیاز دارد، نمی‌شود آن را با ماشین شخصی همه‌جا برد. اگر من به المپیک می‌روم به‌عنوان نماینده کشورم می‌روم. مسئولان گمرک هم باید این نگاه را داشته باشند که این قایق برای نازنین و فدراسیون نیست، برای مردم کشور است.

    وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک پیگیر نشدند؟
همه پیگیر شدند، نامه دادند ولی نشد. این قایقی که در گمرک است، دقیقا همان قایقی است که در مسابقات از کمپانی‌اش سفارش می‌دهیم. قایق من زمین تا آسمان با این قایق متفاوت است.

  گفتی پیست استاندارد هم نداریم.
موقعی که دریاچه آزادی را می‌ساختند، قایق روئینگ نداشتیم، به‌خاطر کایاک هزارمتر ساختند. اگر آن موقع روئینگ بود، حتما پیست 2کیلومتر می‌ساختند. چهارده پانزده سال است که روئینگ داریم و از همان سال اول وارد المپیک شدیم، اما هیچ‌وقت کسی توجه نکرد که ما پیست نداریم. تیم‌های آسیایی فول‌امکانات هستند اما ما در آسیا حرف اول را می‌زنیم.

    با یازدهمی المپیک هم دیده نمی‌شوید؟
فعلا که کمی دیده‌ شده‌ایم. هم مردم موج مثبت دادند و هم برایم خوشایند بود که مسئولان در دو سه روز به این نتیجه رسیدند که ما می‌توانیم حتی روی سکو برویم.

    امیدوار هستی تغییری ایجاد شود؟
نمی‌دانم. اما این را می‌دانم که در کشور هم حمایت نشوم، بقیه حمایتم می‌کنند. توماس باخ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک و رئیس فدراسیون جهانی بعد از مسابقه قول دادند دوباره از من حمایت کنند. من ورزشکار بورسیه‌ای کمیته بودم و خوشحال بودند که سرمایه‌گذاری‌شان نتیجه داده است. وقتی امکانات نیست، نه خودم می‌توانم از خودم انتظاری داشته باشم نه دیگران. من فقط نگران این بودم که روحیه‌ام به هم نریزد. من نمی‌خواستم در المپیک بین 32نفر، نفر30ام‌ باشم. برایم سرافکندگی بود.

    در المپیک بعدی چه نتیجه‌ای راضی‌ات می‌کند؟
باید بتوانم رنک توکیو را کاهش بدهم. نمی‌توانم قول چیزی بدهم، همه‌‌چیز بستگی به شرایط دارد. در توکیو امکانات ما در حد فینالD بود اما در فینالB پارو زدم. باید در مسابقه دید که چه اتفاقی می‌افتد.

    سوای نتیجه، حال و هوای بازی‌های المپیک و آشنایی با قایقران‌های کشورهای مختلف چطور بود؟
قبل از مسابقه با رقیب کانادایی‌ام دوست شدیم. بعد از مسابقه هم به هم خسته نباشید گفتیم. در سطح جهانی اکثر ورزشکاران بیرون آب با هم رقابت ندارند. من قایقران پاراگوئه را در مقدماتی گرفتم و نتوانست به نیمه‌نهایی برسد اما تا آخر کنار هم بودیم، با هم می‌خندیدیم، برای من انرژی مثبت می‌فرستاد و آرزوی موفقیت می‌کرد. حتی گفت از اینکه با من آشنا شده، خوشحال است.

    وضعیت اسپانسر در قایقرانی چطور است؟ بقیه هم مثل ورزشکاران ایران اسپانسری ندارند؟
برای رقبای من که مسئله اسپانسر حل شده است. هم اسپانسر دارند و هم از طرف مسئولان ورزش کشورشان حمایت می‌شوند و ورزشکار نگران مسئله‌ای نیست.

    نازنین ملایی نگران مسئله‌ای است؟
یک وقت‌هایی بله. البته در یک‌سال گذشته یکی دو شرکت و دو سه پزشک حمایت‌مان کردند. برایم خیلی مهم بود بعضی از افراد بدون نگاه تبلیغاتی حامی ما بودند.