پیام نظامی آلمان به چین

به گزارش رویترز، دریای چین جنوبی، سرشار از منابع گاز و ماهیگیری است. پکن که بر تمامی این دریا ادعای سرزمینی دارد، با احداث بنادر نظامی مختلف و جزایر مصنوعی، حضور نظامی خود در این دریا را افزایش داده است. با این حال، علاوه بر چین، چندین کشور دیگر هم بر مناطق مختلف این دریا و جزایر آن ادعای سرزمینی دارند و به همین‌خاطر، از این دریا به‌عنوان یکی از پرمناقشه‌ترین و حساس‌ترین مناطق دنیا نام برده می‌شود.
نیروی دریایی آمریکا در نمایش قدرت علیه ادعاهای سرزمینی چین، به‌صورت مرتب عملیاتی را که به آن «آزادی ناوبری» می‌گوید انجام می‌دهد؛ در این مانور شناورهای آمریکا به فاصله کمی از جزایر مورد مناقشه‌ای را که چین بر آنها ادعا دارد عبور می‌کنند. در مقابل چین هم به این عملیات اعتراض می‌کند و می‌گوید که چنین رفتارهایی صلح و ثبات را ترویج نمی‌دهند.
واشنگتن مهار و مقابله با چین را در قلب سیاست امنیتی خود قرار داده و انتظار دارد متحدانش هم با چیزی که سیاست‌های اقتصادی جهانی قهری چین می‌خواند مقابله کنند.
به گزارش دویچه‌وله، کشتی جنگی باواریا (بایرن) که 200ملوان دارد، در ماموریتی 6ماهه پایگاه دریایی ویلهمزهاون در شمال غربی آلمان را ترک کرده و قرار است در تور دریایی خود در بنادر متحدان آلمان پهلو بگیرد. مقامات در آلمان گفته‌اند که این کشتی جنگی رفتارهای تحریک‌آمیز نخواهد داشت و در مسیرهای بین‌المللی تردد خواهد کرد. همچنین قرار نیست باواریا از تنگه تایوان، دیگر آبراهی که آمریکا معمولا در آن مانورهای خودش را انجام می‌دهد، عبور کند تا چین تحریک شود. با این حال آلمان تصریح کرده است که با این ماموریت دریایی می‌خواهد بر این نکته تأکید کند که ادعاهای سرزمینی چین را نمی‌پذیرد.
هایکو ماس، وزیر خارجه آلمان در همین راستا گفته است که منطقه هند و اقیانوسیه، یکی از مناطق دنیاست که نظم جهانی آینده در آن تعیین خواهد شد و به همین‌خاطر مهم است که آلمان حضور پررنگی در آن داشته باشد؛ «هدف ما این است که در شکل‌دهی نظم جهانی مبتنی بر قانون سهیم باشیم.» باواریا در دسامبر یعنی حدود 20سال بعد از آخرین حضور یک کشتی جنگی آلمانی در دریای چین جنوبی، از این دریا عبور خواهد کرد. اعزام این کشتی جنگی، در آخرین هفته‌های صدارت آنگلا مرکل در آلمان، نشانه‌ای از تغییر رویکرد برلین به چین است. مرکل، معتقد است که با وجود اختلاف امنیتی غرب با کشورهایی مانند چین و روسیه، باید با این 2کشور همکاری تجاری داشت. با همین رویکرد است که چین شریک تجاری شماره یک آلمان است. مرکل همچنین با همین رویکرد همکاری با روسیه در احداث خط لوله نفتی نورد استریم-2 را با وجود مخالفت‌های واشنگتن پیش برده است.
اما به‌نظر می‌رسد مخالفان این دیدگاه، ازجمله آنگرت کرامپ کارنباوئر وزیر دفاع آلمان، سرانجام موفق شده‌اند کاری کنند که مرکل با آنها همراهی کند. براساس گزارش‌های رسانه‌ای، آنها به راحتی هم موافقت مرکل را جلب نکرده‌اند و برای این کار، مسئله لنگر انداختن این کشتی در شانگهای چین را به‌عنوان امتیازی به مرکل و همفکرانش ارائه کرده‌اند تا سرانجام موافقت او را با اعزام این کشتی جنگی به‌دست بیاورند. با این حال، مشخص نیست که اصلا باواریا بتواند در شانگهای پهلو بگیرد چون چین هنوز موافقت خود را با این درخواست اعلام نکرده است.
کارشناسان معتقدند آلمان با اعزام این کشتی جنگی، در مسئله اعمال فشار به چین در دریای چین جنوبی در کنار آمریکا ایستاده است و می‌خواهد نقشی تعیین‌کننده در آینده داشته باشد. تورستن بنر، مدیر انستیتوی جهانی سیاست عمومی در برلین معتقد است که فرستادن این کشتی در دوران صدارت مرکل یک دستاورد بزرگ برای وزیر دفاع است که تلاش زیادی کرد تا این ماموریت نهایی شود. او معتقد است که مخالفت چین با لنگر انداختن کشتی باواریا در شانگهای، بهترین نتیجه را برای کرامپ کارنباوئر و همفکران او خواهد داشت و به آنها این فرصت را می‌دهد تا نگرانی‌های خود درباره رویکرد سلطه‌جویانه چین در منطقه و بی‌توجهی این کشور به قوانین بین‌المللی را بروز دهند.

نـاوگروه هندی در راه دریای چین
هند نیز در ماموریتی دو ماهه، یک ناوگروه از شناورهای نظامی خود را به دریای چین و دیگر مناطق در هند و اقیانوسیه اعزام می‌کند. به گزارش سی‌ان‌ان، بخشی از ماموریت این ناوگروه تمرین دریایی با دیگر اعضای گروه کواد (آمریکا، ژاپن و استرالیا) است. قرار است کشتی‌های جنگی هند همین‌ماه به مقصد دریای چین حرکت کنند اما جزئیات ماموریت آنها مشخص نشده است. این ناوگروه که شامل چند کشتی موشک‌انداز و زیردریایی خواهد بود، در ماموریت دوماهه خود علاوه بر تمرین نظامی با کشورهای عضو کواد، با نیروهای دریایی کشورهای درگیر در مناقشات دریای چین یعنی سنگاپور، ویتنام، اندونزی و فیلیپین هم تمرین مشترک خواهد داشت. چین، بر تمام دریای چین ادعای سرزمینی دارد اما کشورهای منطقه ادعاهای چین را رد می‌کنند و هرکدام بر بخش‌هایی از آن ادعا دارند.