صربیناتور هم 20 شد

وقتی نواک جوکوویچ نامی در دنیای تنیس برای خود دست و پا می‌کرد، تاریخ این ورزش را رافائل نادال و راجر فدرر به نام خود روایت می‌کردند؛ جوکوویچ اما مرعوب شکوه و شکست‌ناپذیری این دو نشد، آرام‌آرام خود را بالا کشید و حالا شانه‌به‌شانه آنها ایستاده است و برنامه‌ریزی می‌کند که همین تابستان، از 2 غولی که تاریخ تنیس هرگز پیش از این به چشم ندیده، عبور کند. تنیسور صرب، یکشنبه از عنوان قهرمانی خود در ویمبلدون، سومین گرند اسلم سال تنیس، دفاع کرد و تعداد قهرمانی‌هایش در گرنداسلم‌ها را‌ به 20 رساند. این یعنی او هم‌اندازه فدرر سوئیسی و نادال اسپانیایی گرند‌اسلم برده و در کنار آنها، یکی از 3تنیسور پرافتخار تاریخ تنیس است. جوکوویچ 34ساله که مدتی پیش در اوپن فرانسه بالاتر از نادال قهرمان شده بود، در لندن در فینال ویمبلدون، متئو برتینی ایتالیایی را 3 به یک شکست داد و قهرمان شد. او که در اوپن فرانسه هم در آستانه حذف قرار گرفته بود و در فینال هم عقب افتاده بود، اینجا هم ست اول را واگذار کرد اما مثل همیشه، ذهنیت یک قهرمان مادرزاد را از خود نشان داد و در نهایت برنده شد.
همچون دفعات پیش، جوکوویچ دوباره بعد از قهرمانی، روی زمین چمن ویمبلدون نشست و کمی از چمن آن به دهان گذاشت و مزه کرد. به گزارش بی‌بی‌سی، او بعد از قهرمانی در ویمبلدون گفت: «بردن ویمبلدون آرزوی کودکی من بوده است. وقتی که 7‌ساله بودم با وسایلی که در اتاقم داشتم، یک جام قهرمانی ویمبلدون درست می‌کردم. حالا اینجا در دست گرفتن ششمین جام، واقعا شگفت‌انگیز است.»
او حالا قهرمان هر3 گرند‌اسلم سال شده و اگر همه‌‌چیز طبق برنامه‌هایش پیش برود، با قهرمانی در المپیک توکیو و اوپن آمریکا، می‌تواند به دومین تنیسور تاریخ تبدیل شود که به‌اصطلاح به «گرند‌اسلم طلایی» در یک سال دست پیدا کرده است. پیش از این تنها اشتفی گراف، اسطوره آلمانی تنیس زنان در سال‌1988 موفق شده بود در یک سال قهرمان هر 4 گرند‌اسلم سال و المپیک شود.
جوکوویچ البته بعد از ویمبلدون گفته است که هنوز مطمئن نیست که در المپیک توکیو شرکت خواهد کرد و امکان حضورش در توکیو 50-50 است. با این حال، او فرصت بسیار خوبی دارد در اوپن آمریکا در نیویورک در انتهای تابستان، از فدرر و نادال عبور کند. جوکوویچ بعد از قهرمانی در ویمبلدون، به این دو تنیسور ادای دین کرد و گفت که بدون آنها، هرگز به این سطح از موفقیت و افتخار نمی‌رسید؛ «باید به راجر و رافا ادای احترام کنم. آنها اسطوره‌های ورزش ما و 2نفر از بهترین بازیکنانی هستند که من برابرشان بازی کرده‌ام. آنها دلیل این هستند که من امروز اینجا هستم. آنها به من یاد ‌دادند که باید چه کار کنم که قوی‌تر باشم، چه از نظر ذهنی، چه از نظر جسمی و چه از نظر تاکتیکی. 10سال اخیر، سفری فوق‌العاده بوده است که اینجا به پایان نمی‌رسد.»