اندر فواید جهان لایک‌ها

مریم ساحلی

 من که نمی‌توانم وسط شنبه‌بازار از یک پیت حلبی بروم بالا و فریاد بزنم: ‌ای مردم، بیایید برایتان شعر بخوانم.
این را از شاعر و داستان‌نویسی شنیده‌ام که چند سال پیش به رحمت خدا رفت. نمی‌دانم‌ لابد اگر هنوز عمرش به دنیا بود، حالا او هم در اینستاگرام، صفحه داشت و هفته‌‌ای یک بار، شاید شنبه‌ها پشت این پنجره می‌نشست و شعرها و داستان‌هایش را می‌خواند.
این روزها آدم‌های بسیاری با کوله‌باری از تنهایی‌های انسان معاصر، به هزار توی تاریک‌روشنِ جهانِ لایک‌ها و کامنت‌ها پناه برده‌اند. جهانی که بعضی در آن، خودِ خودشان هستند و بعضی از زمین تا آسمان با آنچه از خود به نمایش می‌گذارند، متفاوت هستند.
 کم نیستند آنهایی را که یک تصویر یا متن به اشتراک می‌گذارند و تا ساعت‌ها چشم انتظار پسندها و نظرها می‌مانند‌‌ و کم نیستند کسانی را که بنا به مقتضیات زمانه، دامنه کسب‌وکارشان را به این فضا کشانده‌اند. خاک این سرزمین دامنگیر است، آنها که می‌آیند، ماندگار می‌شوند. دنیایی که سرشار از نمایش چهره‌های با فیلتر و بدون فیلتر، رخت و لباس‌ها، خورد و خوراک‌ها، خانه‌ها، ماشین‌ها، سفرها، دل‌بستن‌ها و دل‌بریدن‌هاست، چشم‌ها را به ضیافت تماشا فرامی‌خواند. طیف وسیع دیدنی‌ها و شنیدنی‌ها در دنیای مجازی براساس سطوح متفاوت افکار، علایق، دغدغه‌ها و تجارب آدم‌‌ها به اشتراک گذاشته می‌شود تا سرزمینی آمیخته از نیک و بد شکل بگیرد.
سخن از منفعت‌ها و ضررهای دنیای بزرگی که از دریچه‌ای کوچک بدان می‌توان راه یافت، بسیار است. اما به گمانم میان همه حرف و حدیث‌ها، اینکه آدم گم‌شده در هیاهوی جهانِ امروز می‌تواند بگوید ‌ای مردم، من هستم و بعد از رویاها و رنج‌ها و افکارش بنویسد یا شعر، داستان و نقاشی‌اش را به مهمانی نگاه دیگران ببرد، خوب است. اصلا از خوب هم خوب‌تر است.