چهاردیواری اختیاری نیست

فتانه احدی ـ روزنامه‌نگار

در آپارتمان‌نشینی، مدیران افراد مهم و کلیدی هستند که در وهله اول وظیفه‌شان برقراری نظم و آرامش است. محاسبه هزینه‌های ساختمان و تعیین سهم هریک از ساکنان، رسیدگی به وضعیت ساختمان و حفظ آن در برابر اتفاقاتی چون آتش‌سوزی، نگهداری تمامی صورت‌جلسات مجمع عمومی ساختمان، پیگیری دریافت هزینه‌هایی همچون شارژ از ساکنان ساختمان، تصمیم‌گیری در ارتباط با خدمات بازسازی و پیگیری جلساتی که در بین مالکان برگزار می‌شود و دغدغه‌های ناخواسته‎ای که گهگاه بروز می‌کند، همه و همه باعث واکنش‌های مختلف در بین مدیران ساختمان‌ها می‌شود. هم‌اکنون بسیاری در آپارتمان‌‌ها و مجتمع‌های مسکونی کوچک و بزرگ ساکن هستند ولی تنها تعداد اندکی از آنها از قوانین آپارتمان‌نشینی خبر دارند و از این‌رو است که گاهی اوقات شاهد اختلاف و شکوه‌هایی هستیم و اینگونه اختلافات تا حدودی جزء زندگی آپارتمان‌نشینی شده است و مدیران ساختمان سعی می‌کنند با روند پیش آمده مقابله کرده و اعمال قانون کنند.

مدیر سختگیر
برخی از مدیران آپارتمان‌ها سختگیرانه عمل می‌کنند. آقای خیاط‌زاده یکی از این مدیران سختگیر است که همه جا حضور دارد، حتی اگر حضور فیزیکی نداشته باشد، حضور معنوی‌اش حس می‌شود. مدام با یادداشت‌های مختلفی که روی تابلوی اعلانات می‌چسباند، تذکرات لازم را به همسایه‌ها می‌دهد، نریختن زباله در پارکینگ، آسانسور، آرام بستن در ورودی، باز نگذاشتن در ورودی و همه موارد را مو به مو بررسی می‌کند و تذکرات لازم را می‌دهد. حتی اگر همسایه خطاکار در خانه نباشد تلفن را برداشته او را هر جا که هست می‌یابد و پشت تلفن چنان خط و نشان می‌کشد که همسایه محترم به سرعت خود را به خانه برساند و نقص و عیوب را برطرف کند و دوباره به امور خود رسیدگی کند. این مدیر سختگیر و سختکوش از لحظه ورود همسایه جدید و اسباب‌کشی تذکرات را می‌دهد، همسایه جدید را همراهی می‌کند و قوانین را به او گوشزد می‌کند. او معتقد است: «باید از حریمی که در آن زندگی می‌کنیم به‌شدت مراقبت کنیم. در نظافت کوشا باشیم و از رفت‌وآمدهای افراد ناشناس و غریبه باخبر باشیم. هر غریبه‌ای که می‌آید باید خود را معرفی کند. این موارد شاید سختگیرانه باشد اما واجب و ضروری است و برای آرامش و راحتی همسایه‌ها بسیار اهمیت دارد.» او در اسباب‌‌‌کشی‌ها چندباری در آپارتمان به گشت و‌گذار می‌پردازد تا قوانین اجرا شود و به‌ویژه حمل‌ونقل لوازم با آسانسور انجام نشود.

حق اجاره انباری یا پارکینگ را ندارند
برخی از افراد وقتی وارد آپارتمان جدید می‌شوند بدون توجه به قوانین آن ساختمان، اقداماتی را انجام می‌دهند که باعث آزار و اذیت دیگران می‌شود. آقای میرزاخانی مدیر‌ساختمانی است که سعی دارد همیشه وظایف خود را در برقراری آرامش و امنیت در آپارتمان به خوبی انجام دهد و حتی برای تازه واردانی که اخیرا اسباب‌کشی کرده‌اند، وقت می‌گذارد و موارد را توضیح می‌دهد. او می‌گوید: «پارکینگ، انباری و حیاط به نوعی ازجمله مشاعات ساختمان هستند که هیچ‌یک از اهالی نمی‌توانند به‌صورت انفرادی برای این مکان‌ها تصمیم بگیرند. چنانچه ساکنان واحدها وسایل اضافه برای انباری و یا وسیله نقلیه برای پارک کردن در پارکینگ نداشته باشند، براساس قانون اجازه ندارند انباری و یا پارکینگ را به شخصی که ساکن آن ساختمان نیست، اجاره بدهند. این کار موجب ورود و خروج افراد غریبه به داخل ساختمان و موجب نارضایتی همسایه‌ها می‌شود. حتی در مواردی هم دیده شده که یکی از مالکان به فردی غیراز اهالی ساختمان اجازه داده که ابزار کار یا هر وسیله دیگری را کنار حیاط به امانت بگذارد که این هم مغایر با حقوق همسایه‌داری است. البته ناگفته نماند که هر مالک می‌تواند انباری یا پارکینگ خودش را در اختیار یکی از اهالی ساختمان بگذارد و طبق قانون ممانعتی ندارد.» 

فرهنگ آپارتمان‌نشینی رشد نکرده است
آقای پناهی، مدیر ساختمانی است که از همسایه جدیدی که به تازگی به آپارتمان آنها اسباب‌کشی کرده‌اند، ناراضی است. او می‌گوید: «مشکلات زندگی آپارتمانی از زمانی آغاز شد که خانواده‌ها همچنان پیرو زندگی سنتی خود در خانه‌های حیاط دار بودند؛ به‌گونه‌ای که صحبت کردن با صدای بلند، رفت‌وآمد در هر زمان از شبانه‌روز، بلندی صدای تلویزیون، رادیو و ضبط صوت تا آن میزان که تمایل دارند و بسیاری از نمونه‌های دیگر، با این تفکر که چهار دیواری اختیاری است همچنان بر آن شیوه زندگی سنتی پا فشاری می‌کردند، بدون آنکه توجه به حقوق همسایه دیوار به دیوار یا همسایه طبقه پایین یا بالایی خود داشته باشند. مردم اگر چه از خانه‌های حیاط‌دار به آپارتمان‌های چند طبقه کوچ کرده‌اند، اما نمی‌توانند درخانه‌های خود آرام بگیرند. آنها یا از مزاحمت همسایگان در عذاب هستند یا موجب مزاحمت همسایگان دیگر می‌شوند. به‌طوری که معتقدند پول محل اسکان را داده‌اند و هرگونه که بخواهند، می‌توانند زندگی کنند. شاید هم به این دلیل است که از سکونت در آپارتمان ناراضی به‌نظر می‌رسند. اما در دنیای امروز با افزایش روبه رشد جمعیت، تنها راه کنار آمدن با این موضوع، داشتن فرهنگ و قوانین آپارتمان‌نشینی است یا اینکه از شهر خارج و اطراف شهر در خانه‌ای ویلایی ساکن شوند.»

 بسیاری از فرهنگ آپارتمان‌نشینی اطلاع ندارند
بسیاری از ساکنان اهمیتی به قوانین نمی‌دهند. آقای امیری از این مسئله اعلام نارضایتی می‌کند و می‌گوید:«با گسترش مجتمع‌ها اختلافاتی بین آپارتمان‌نشینان به‌وجود می‌آید که باعث می‌شود فردی که خسته از درس، خسته از سر و صداهای محل کار و ترافیک، برای رسیدن به آرامش و آسایش به خانه بازگشته است، بار دیگر با تنش‌هایی مختلف که روح و روان او را افسرده می‌کند در داخل خانه‌اش روبه‌رو شود؛ تنش‌هایی که تا حد بگو و مگوهای بیهوده هم کشیده می‌شود. در برخی از آپارتمان‌ها، افراد به حقوق دیگران تجاوز کرده و آنها را نادیده می‌گیرند. تجاوز به حقوق دیگران و همسایگان در چنین مواردی از ساده‌ترین موضوعات مثل گذاشتن کفش در راه پله‌ها، برگزاری مهمانی‌های شبانه که حتی در ایام وسط هفته که تا نیمه شب هم ادامه می‌یابد. استفاده از وسایل صوتی تصویری با صدای بلند تا مزاحمت‌های مکرر و طولانی را در برمی‌گیرد. این وضعیت بیش از اینکه ناشی از فقدان قانون مناسب آپارتمان‌نشینی باشد، از فرهنگ غلط آپارتمان‌نشینی نشأت گرفته است. چرا که با افزایش تعداد آپارتمان‌ها، فرهنگ آپارتمان‌نشینی با آن رشد نمی‌کند.