اصل روزمرگی و یک اصله نهال...

 فاطمه عباسی

دنیا پر از کار و اداره و تلویزیون و اینترنت و چیپس است، پر از تلفن. عادت کرده‌ایم به دیدن ساختمان‌های ریز و درشت از پشت پنجره نیمه‌باز تاکسی به‌جای درختان سرسبز، به خوردن پیتزا و ساندویچ ژامبون با سس اضافه و زل‌زدن به گل‌های مصنوعی گوشه اتاق، به ساعت‌ها نشستن پای تلویزیون و دیدن مناظر سرسبز از پشت یک قاب شیشه‌ای بیست و چند اینچی.  حکایت زندگی ما شده کار، خانه، تلویزیون که دلمان می‌خواهد بزرگ‌ترش را بخریم، صفحه تخت ترش را، وضوح بیشترش را و دیوارها که رنگشان می‌زنیم، گچبری‌شان می‌کنیم. ما در جست‌و جوی زیبایی‌های طبیعت و قشنگی‌های دنیا در قاب تلویزیون می‌گردیم و حوصله‌مان که سر می‌رود در ریزه‌کاری‌های گچبری‌های دیوار رویاهایمان را جست‌و جو می‌کنیم. حکایت همان سس اضافه تا غذاها خوشمزه‌تر و قابل تحمل‌تر شوند. حالا دیگر طبیعت، درخت‌ها، صدای آب برای ما؛ نسل آدم، حکم عکس یادگاری را دارد. حکم همان پرده قلمکار و دستخط پدری که گهگاه سراغشان می‌رویم و با دیدنشان ته دلمان غنج می‌رود، اما گاهی حتی یک گلدان کوچک گوشه اتاق یادمان می‌اندازد چقدر به طبیعت نیاز داریم و چشم هایمان چقدر محتاج دیدن چیزی جز دیوار و آدم و تلویزیون است.
فردا روز درختکاری است. در این روزهای کرونایی که بیرون رفتن از خانه دشوار است، به یمن نامگذاری این روز به‌نام درخت و نزدیک شدن به فصل بهار، بد نیست سری به سایت‌های آنلاین درختکاری بزنید و اسم نهالتان را ثبت کنید تا به جای شما و به اسمتان درخت بکارند. برای راحت‌تر نفس کشیدن شهر و برای چشم‌هایتان ...