چشم امید توانیابان

نعیمه جاویدی | خبرنگار:

منطقه 10

«حسین بلوردی»، مرد جوانی است که چشم‌هایش یک عینک شیشه‌ای مشکی و دست‌هایش عصایی سپید را یدک می‌کشد. جوانی که از همان بدو تولد نابینا به دنیا آمد، نابینایی را پذیرفت اما محدودیت‌های کاذب ناشی از آن را نه! حالا او دانشجوی رشته کارشناسی ارشد روان‌شناسی بالینی، عضو مجمع دبیران کانون معلولان شهر تهران و دبیر کانون معلولان منطقه 10 است.

بلوردی با همکاری معلولان عضو کانون توانسته بخشی از مشکلات روشندلان را رفع کند: «منطقه 10، منطقه‌ای کوچک و دارای بافت مسکونی متراکم است. اجاره‌نشینی در این منطقه رونق دارد و معلولان مدام جابه‌جا می‌شوند. این موضوع دست ما را برای عضوگیری، شناسایی توانیابان و ارائه خدمات به آنها کمی بسته است؛ با این حال با همکاری هم کارهای خوبی انجام داده‌ایم. مطالباتمان را پیگیری کرده‌ و راهکار ارائه داده‌ایم. برای مثال، همگام با مسئولان، معابر منطقه را طی کردیم تا از نزدیک ببینند در معابر چه موانعی برای‌‌ تردد روشندلان و معلولان جسمی ‌ـ حرکتی وجود دارد. مناسب‌سازی بوستان‌ها از دیگر دغدغه‌های ما بود. بوستان «22 بهمن» در خیابان قزوین با همین پیگیری‌ها و البته همکاری و حمایت مدیریت شهری، مناسب‌سازی شد و به‌عنوان بزرگ‌ترین بوستان معلولان منطقه در اختیار توانیابان قرار گرفت.»

دبیر کانون معلولان منطقه 10، مدتی هم ‌بانی برپایی کلاس‌های حرفه‌آموزی و خوداشتغالی با رایانه به روشندلان بوده است: «نابینایان و معلولان هزینه‌های معیشت را مانند هر فرد دیگری و چه بسا بیشتر دارند. بنابراین، بهتر است مهارت‌هایی داشته باشند که به خودکفایی و اشتغال آنها کمک کند. نرم‌افزارهایی گویا و حجم‌ساز در بازار وجود دارند که به واسطه صوت یا شبیه‌سازی خط بریل، هنگام استفاده فرد نابینا از صفحه کلید، او را متوجه مراحل کار با رایانه می‌کنند.

تمرین و پشتکار سبب می‌شود فرد روشندل مانند یک فرد عادی و چه بسا بهتر از او، بتواند از امکانات رایانه، فضا و شبکه‌های مجازی استفاده کنند. به مرور حتی می‌توان روی کسب و کار اینترنتی هم حساب کرد. مدتی است با توجه به تحصیل در مقطع ارشد و سنگین شدن درس‌ها شرایط برپایی کلاس را ندارم. با این حال بعد از این دوره دوباره در خدمت این عزیزان خواهم بود. البته در همین شرایط هم اگر زمانم اجازه بدهد هر کار از دستم بربیاید، کوتاهی نمی‌کنم.»

مناسب‌سازی موردی معابر، بوستان‌ها، جانمایی تابلو جای پارک معلولان از جمله کارهایی است که بلوردی و همراهانش در منطقه 10 پیگیر انجام آن هستند: «انزوا برای معلولان خوب نیست. حقوق شهروندی معلولان با تلاش خود آنها، حضورشان در جامعه و ارائه راهکارهایی که به ذهنشان می‌رسد، بهتر محقق می‌شود. در مناسبت‌های مختلف، نه به شکل جداگانه بلکه به‌صورت همگانی، نمایشگاه‌هایی از دستاوردها و مهارت‌های معلولان برای عموم مردم برگزار می‌کنیم تا به خودباوری برسند و دیگر شهروندان هم با توانمندی‌های آنها آشنا شوند.

همچنین در مناسبت‌های مختلف سبد کالا برای حمایت از معلولان تهیه می‌شود. در مناسبت‌های مختلف تورهای گردشگری برای آنها برگزار می‌کنیم که این‌گونه برنامه‌ها در روحیه آنها بسیار مؤثر است.» گفت‌وگو با بلوردی، انگیزه و خستگی‌ناپذیری او را به رخ می‌کشد. مرد جوان نابینایی که خودباوری‌اش او را به چشم امید، زبان و دست دیگر معلولان محله برای تحقق خواسته‌هایشان تبدیل کرده است. عصای سپید را عصای حسرت و ناتوانی خود نمی‌بیند و برای یک زندگی موفق به آن تکیه می‌دهد.