نوستالژی و بحران ایمنی

مهرداد رهسپار 

شرق میدان فردوسی، کوچه پارس که داخل می‎شدید، پلاک 32، ساختمانی بود به نام اداره تئاتر. این ساختمان از سال1347در اختیار اداره هنرهای دراماتیک بود. عظمت ژانتی، علی نصیریان و جمشید مشایخی پیش از انقلاب ریاست آن را بر عهده داشتند. اداره تئاتر، سالن نمایش کوچک و کاملا غیراستانداردی هم داشت که هر از گاه نمایشی در آن اجرا می‎شد؛ با تماشاگر بسیار اندک. ساختمانی به‎‌‎شدت لرزان و در آستانه فروریختن بود. گروه‎هایی که در سال‎های آخر به این اداره رفت‎‌‎وآمد داشتند، به‌خوبی به‎‌‎خاطر دارند که چگونه همواره چهارستون این ساختمان می‎لرزید و نمی‎ریخت. اداره تئاتر، جز این جای دیگری در اختیار نداشت. مالک ساختمان مدت‎ها بود که از اداره تئاتر خواسته بود تا سالن را تخلیه کنند. سرانجام در پاییز 1383حکم تخلیه به‎‌‎صورت قانونی صادر شد. هنرمندان تئاتر اعتراض مختصری کردند اما اثر نداشت. ساختمان تخلیه شد. مدتی زمزمه بازسازی و مقاوم‎سازی آن بود و مدتی هم خبر از خرید ساختمان دیگری. سرانجام اداره تئاتر به ساختمانی در خیابان ایرانشهر، خیابان موسوی منتقل شد. آن زمان بسیاری از تخلیه ساختمان دلگیر شدند. این ساختمان نه زیبا بود، نه معماری ویژه‎ای داشت و نه ایمنی کافی داشت اما قدیمی‎های تئاتر آن را بسیار دوست داشتند. بسیاری از گروه‎های تئاتر نسل‎های قبل در اتاق‎های این ساختمان تمرین کرده بودند و در راه‎پله‎های این ساختمان می‎نشستند و گپ می‎زدند و استراحت می‎کردند. با تخلیه این ساختمان، هرچند اداره تئاتر صاحب ساختمان‎ ایمن‎تری (نه لزوما بهتری) شد اما برای بسیاری از گروه‎های تئاتر، ساختمان قدیمی اداره تئاتر با همه آن ناامنی، لرزش‎های سقف و کف و راه‎پله‎های عریض خاطره‎انگیز بود. در آن سال‎ها ساختمان عاریه و لرزان اداره تئاتر، برای هنرمندان تئاتر، استعاره‎ای از وضعیت تئاتر بود.