سیل در سیستان

مرضیه ثمره‌حسینی  

در اواسط فروردین سال1368، سیلی مهیب سیستان را به کام خود فرو برد. کارشناسان، این فاجعه را همردیف با سیل‎‌‎های سال‌های1318و 1336، بزرگ‎‌‎ترین سیل رخ‎‌‎داده در سیستان دانسته‎‌‎اند. ذوب‎‌‎شدن برف‎‌‎های ارتفاعات هندوکش افغانستان و بارندگی‎‌‎های شدید این منطقه منجر به طغیان رودخانه هیرمند و پریان و دریاچه هامون و درنهایت شکسته‎‌‎شدن سیل‎‌‎بندهای فرسوده شد. با وجود گستره وسیع‎‌‎ این سیل ویرانگر که چندین کیلومتر از دریاچه هامون تا دورترین نقاط سیستان بود، کسی کشته نشد؛ با این‎‌‎حال خسارات مالی سیل بسیار قابل توجه بود. 40روستا به‎‌‎صورت کامل تخریب و هزاران هکتار کشتزار از جمله 30هزار هکتار گندمزار به کلی نابود شد. همچنین میلیاردها ریال خسارت مالی به تأسیسات راه‎‌‎ها و پل‎‌‎های منطقه وارد آمد.
ستاد سیل کشور بلافاصله پس از وقوع این سیل با تشکیل جلسه فوری، دستور اعزام 5فروند هلی‎‌‎کوپتر، یک فروند هواپیمای باری، 20فروند قایق و تعدادی ماشین‎‌‎آلات سنگین را به منطقه صادر کرد. با توجه به محاصره‎‌‎شدن 100روستا و زیر آب رفتن راه‎‌‎های مواصلاتی، سازمان هلال‎‌‎احمر برای انتقال سیل‎‌‎زدگان از هلی‎‌‎کوپتر استفاده کرد. 25هزار روستایی به اردوگاه‎‌‎های موقت انتقال داده شدند. در نخستین روزهای وقوع این فاجعه تعدادی چادر و حدود 50تن نان و خرما میان سیل‎‌‎زدگان توزیع شد.
سازمان هلال‎‌‎احمر نیز از مردم سراسر کشور درخواست کرد که با ارسال کمک‎‌‎های نقدی و غیرنقدی خود به یاری هموطنان سیل‎‌‎زده بیایند. کمک‎‌‎های مردمی بسیاری از شهرهای مختلف برای سیل‎‌‎زدگان ارسال شد؛ ازجمله آنکه جامعه ارامنه تهران 400تخته پتو و یک میلیون ریال کمک نقدی خود را ارسال کردند.