لحظه باشکوه جاودانگی

 جواد نصرتی      

هیچ کشتی‎‌‎گیری به تنهایی نتوانسته به اندازه علیرضا سلیمانی یک ملت را دلگرم کند. مدال طلای او در مسابقات جهانی سوئیس، چیزی فراتر از فقط یک قهرمانی بود؛ او اشک ما را درآورد، ما را به مرز جنون‎‌‎آمیز شادی رساند، کاری کرد که دوباره به‌خودمان افتخار کنیم، کشتی را احیا کرد و از همه مهم‎‌‎تر، به ما نشان داد ما همچنان زنده‎‌‎ایم و می‎‌‎توانیم جایی برویم که هیچ‌کس بالاتر از ما نباشد.
بعد از 8 سال ویرانی و جنگ، بعد از 8 سالی که ایستادن در برابر دنیایی که با ما بیگانه بود، بعد از 8سال خبر شهادت و داغ، بعد از 8سال فراموشی طعم شیرین قهرمانی، تصویر سلیمانی در سکوی اول و افراشتگی پرچم ایران بالاتر از آمریکا و شوروی، قابی شد که تا ابد زنده خواهد ماند.
بعد از پیروزی انقلاب، ما در هیچ رشته‎‌‎ای مدال جهانی نگرفته بودیم و سلیمانی با مدالش، دوباره بردن را به ما یاد داد.
او کشتی را خیلی قبل‎‌‎تر شروع کرده بود اما سرنوشت این بود که در مارتینی جاودانه شود؛ کشتی‎‌‎گیر کهنه‎‌‎کار کشورمان در سوئیس به نخستین و آخرین کشتی‎‌‎گیر سنگین‎‌‎وزن ایران تبدیل شد که مدال طلای جهانی را کسب کرده است.
سلیمانی که هرگز در مسابقات جهانی روی سکو نرفته بود، در مارتینی حریفانی از ترکیه، چین و آلمان را برد تا به فینال برسد. کفش او در این مسابقه‎‌‎ها پاره شده بود و بدون کفش در فینال به بومگارتنر اسطوره کشتی دنیا رسید؛ اعجوبه‎‌‎ای آمریکایی با 13مدال جهانی و المپیک. بومگارتنر یک جفت از کفش‌هایش را به سلیمانی داد تا حریفش پای برهنه روی تشک نیاید. همه‌‌چیز به نفع بومگارتنر بود و حریف آمریکایی 4بر صفر در فینال جلو افتاد. دو خم سلیمانی فاصله را به یک امتیاز رساند و یک خاک دیگر، رقابت را مساوی کرد و به وقت اضافه کشاند. سلیمانی برای جاودانگی در تاریخ، تنها یک زیر دیگر نیاز داشت. پیروزی 5بر 4برابر سرشناس‎‌‎ترین کشتی‎‌‎گیر زنده دنیا، خبری بود که تهران و ایران را به لرزه انداخت. تنها مدال جهانی سلیمانی، اشک ایرانی‎‌‎ها را بیشتر از هر قهرمانی و مدال دیگری درآورد. سلیمانی که از گود زورخانه به تشک کشتی رسیده بود، 6بار قهرمان کشتی پهلوانی ایران شده و لقب پهلوان‎‌‎باشی را گرفته بود و 6طلای آسیایی داشت. او نخستین بار در المپیک1976 مونترال و آخرین بار در المپیک1992 بارسلونا روی تشک رفت. بین این دو، بهترین سال‎‌‎های کشتی سلیمانی قرار داشت که به‌خاطر تحریم دو المپیک و چند رقابت جهانی، بیهوده گذشت. رقابت و البته رفاقت او و رضا سوخته‎‌‎سرایی در دهه 60یکی از جذاب‎‌‎ترین رویدادهای غیرفوتبالی ورزش ایران بود. سلیمانی، در سال 93، خیلی زود در سن 58سالگی از دنیا رفت. یاد او اما تا ابد زنده است. آن لحظه باشکوه جاودانگی در مارتینی، تا ابد ایرانی‎‌‎ها را دلگرم نگه می‎‌‎دارد.