خداحافظی سلطان

سعید مروتی 

صد هزار تماشاگری که بازی پرسپولیس و دارایی را از نزدیک تماشا می‎‌‎کردند و شاهد شکست تیم محبوبشان بودند، هنگام خروج از آزادی نمی‎‌‎دانستند که حسرت بسیار بزرگ‌تری هم در پس این شکست وجود دارد. نمی‎‌‎دانستند که آنها برای آخرین بار پروین را داخل زمین دیده‎‌‎اند. آخرین تماشاگرانی که دریبل‌های ریز و پاس‎‌‎های تو در سلطان را در آزادی دیده بودند. تصویر باشکوه پرسپولیس دهه60، وقتی عظمت افزون‌تری می‎‌‎یافت که پروین جلوتر از بقیه بازیکنان از رختکن خارج می‎‌‎شد. پروین 42‎‌‎ساله که مربی- بازیکن پرسپولیس بود و به‎‌‎عنوان هافبک طراح اصلا هم تمام نشده بود. البته سلطان با گذر از 40سالگی، دیگر هر هفته بازی نمی‎‌‎کرد و گاهی به‎‌‎خود استراحت می‎‌‎داد. مثل دربی سال65 که پروین ترجیح داد از روی نیمکت کار را شروع کند و آن روز ناصر محمدخانی آنقدر درخشان ظاهر شد که نیازی به حضور پروین در زمین نباشد. پروین که بارها به‎‌‎عنوان ناجی به زمین آمده و ورق را برگردانده بود. سال66 پرسپولیس در حالی وارد رقابت‎‌‎های باشگاه‎‌‎های تهران شد که 3ستاره‎‌‎اش را از دست داده بود؛ ناصر محمدخانی، حمید درخشان و شاهرخ بیانی پیراهن سرخ را از تن خارج کرده بودند. پرسپولیس جای 3بازیکن بزرگش را با بازیکنان گمنام و نه چندان شناخته‌شده‎‌‎ای چون محسن عاشوری، مرتضی کرمانی و سعید نعیم‌آبادی پر کرد. تنها بازیکن شاخصی که این سال به پرسپولیس اضافه شد کورش لرستانی، مهاجم پاس و یکی از معدود بازیکنانی بود که افتخار گل زدن به تیم اول پایتخت نصیبش شده بود. تیمی که کل فصل کمتر از انگشتان یک دست گل خورد. پروین بدون محمدخانی و درخشان هم از پرسپولیس تیم درخشانی ساخت. در سالی که رقیب سنتی قدرت چندانی نداشت، شاهین و دارایی رقبای جدی‌تری به‎‌‎نظر می‎‌‎رسیدند و اتفاقا پرسپولیس به هر دوی اینها باخت ولی راحت قهرمان شد و با فتح جام حذفی تهران و حذفی باشگاه‎‌‎های ایران نخستین سه‌گانه‎‌‎اش را هم برد. یک هفته قبل از بازی با دارایی، پروین در برد 6بر صفر مقابل تیم خوب هما، 2گل زد. یکی با سر و دیگری روی ضربه ایستگاهی که در پایان فصل کیهان ورزشی آن را به‎‌‎عنوان فنی‎‌‎ترین گل سال انتخاب کرد. در روزی که پرسپولیس یک گل از شاهین عقب بود و شماره7 روی نیمکت حضور داشت، کل آزادی فریاد می‎‌‎زد: «پروین بلند شو» و لحظه‎‌‎ای که سلطان از روی نیمکت برخاست، تماشاگران چنان ابراز شادمانی کردند که انگار تیمشان گل زده بود. پروین خودش را با کورش لرستانی تعویض کرد (و ناراحتی لرستانی او را تا آخر فصل روی نیمکت نشاند) و با حضورش جریان بازی را مقابل شاهین که قلعه‎‌‎نویی جوان، محمد حسین ضیایی و کریم باوی را داشت، یک تنه عوض کرد. اینکه پرسپولیس گل دوم را هم خورد ربطی به پروین نداشت و شکست سرخ‎‌‎ها محصول روز بد فرشاد پیوس بود که قدر 2پاس طلایی سلطان را ندانست.
تماشاگری که از طبقه دوم استادیوم آزادی بازی را نگاه می‎‌‎کرد در یک لانگ شات، بازیکنی را می‎‌‎دید که معمولا در حوالی نیمه حضور داشت، به ندرت می‎‌‎دوید و شعاع حرکتی‎‌‎اش محدود بود. شماره 7استثنایی اما، با وجود سن بالا و اضافه وزن محسوسش هم گل می‎‌‎زد و هم پاس گل می‎‌‎داد. اقتدار و کاریزمای کاپیتان- مربی پرسپولیس و روحی که با حضورش به تیم می‎‌‎دمید همیشه کار را درمی‎‌‎آورد. پروین که بعد از شکست مقابل دارایی تصمیم گرفت دیگر بازی نکند و درباره خداحافظی‎‌‎اش هم با هیچ‎‌‎کس حرف نزد، هر هفته در مقابل پرسش خبرنگاران بهانه‎‌‎ای برای بازی‌نکردن می‌آورد و بدون بازی خداحافظی، خودش را بازنشسته کرد. پیراهن شماره7 تا سال‎‌‎های طولانی بایگانی شد (و حالا هم مدت‎‌‎هاست کسی آن را نمی‎‌‎پوشد). پروین سال66 کفش‎‌‎ها را آویخت و هیچ‎‌‎کس هم جایش را نگرفت، تا نامش به‎‌‎عنوان یکی از بی‎‌‎جایگزین‎‌‎ترین بازیکنان پرسپولیس در تاریخ ثبت شود.