سیدکریم محمدی- فعال فرهنگی و اجتماعی
در گاهشماری ایران باستان، نهم آذرماه به لحاظ کرونولوژیک، روز ویژه‌ای است؛ در این روز، عنوان‌ماه و سال، یکی می‌شود؛ آذرگان. جشنِ موسوم به آذرگان نیز در همین روز برپا می‌شده است. می‌دانید که ایرانیان باستان، آتش را آذر می‌گفتند به‌عنوان پدیده‌ای که گرمای زندگی را در کالبد دیگر پدیده‌های هستی جاری می‌کند. در بسیاری از متون کهن ایران نیز این روز را برازنده ستایش و نیایش خداوند دانسته‌اند و از این‌رو از خداوند بزرگ به‌خاطر گشایش‌بخشی و پناه‌بخشی به مردم سپاسگزاری کرده‌اند و از درگاه او شادکامی و آسایش، شیوایی زبان و هوشیاری روان، دلیری مردانه و فرزندان صالح خواستار شده‌اند تا همبستگی قومی و جهانی را فروغ بخشند. ابوریحان بیرونی نیز در «آثار الباقیه» در اینباره آورده است: «نهم آذر روزی است که ایرانیان جشن می‌گیرند و در انجام امور و کارها با همدیگر مشورت می‌کنند. خدا را نیایش می‌کنند و سفره پذیرایی از همنوعان برای ایجاد همدلی می‌گسترانند». از سویی در فرهنگ جهانگیری این جشن را آذرخش نوشته‌اند و دهخدا در فرهنگش این روز را روز گل زرد نامیده است، همان گلی که آفتابگردان می‌گوییم.
حالا جشن آذرگان در کرمان، یزد، شیراز و تهران برپا می‌شود. در این جشن‌ها اقلیت‌های مذهبی رسمیت‌یافته و در این میان بیشتر زرتشتی‌ها حاضر می‌شوند. همان‌ها که نسبت به جمعیت پیروان‌شان، در همه امور ملی ازجمله در سال‌های دفاع‌مقدس حضور فعال داشته‌اند و بسیاری از آنها در راستای حفاظت از آب و خاک و ارزش‌ها به درجه شهادت نایل آمده‌اند.
قرار نیست همه ما حواس‌مان به فرارسیدن این روز و این جشن باشد. قرار نیست همه ما آن را برپا داریم و قرار نیست همه‌مان در آن حضور یابیم. اما مخاطب پیام‌هایی که از سنت‌های موجود در این جشن مخابره می‌شود، همه ما می‌توانیم باشیم؛ آذرگان، نماد مهرورزی و دانش‌اندوزی است. در آن سخن از رسیدن به جایگاه نیک‌کرداران و اندرز به نوعدوستان است. در این جشن بر این تأکید می‌شود که چه بسا پاداش پرستش آفریدگار، اندوختن دانش است. پیام جشن آذرگان، مهر و عشق و وفاداری به آرمان هستی و دانش‌اندوزی است و مگر جز این است که با اینها خداوند بزرگ را می‌توان شناخت؟
یادداشت/ روزی ویژه برای گاهشماران
در همینه زمینه :
گزارش
بوک مارک
ایده خوب
نمایش خانگی