فوتبال، بی‌رقیب زیبا نیست

جواد نصرتی- روزنامه‌نگار

این حرف شاید خنده‌دار باشد اما صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان فوتبال آسیا شاید بهانه خوبی باشد تا هواداری در فوتبال، به مسیر درست خودش برگردد و هواداران دوباره از آن لذت ببرند. آرزوی شکست پرسپولیس در تک‌تک بازی‌های آسیایی‌اش از سوی هواداران استقلال منطقی است، روح رقابت ورزشی همین است. یک هوادار می‌تواند به موازات دوست داشتن تیم خودش، تیم رقیبش را با دلیل و بی‌دلیل خصم همیشگی‌اش بداند. تنها در این صورت است که پیروزی یک تیم در یک دربی یا بازی حیثیتی، اوج لذت را به هوادارانش می‌دهد. برای بسیاری از هواداران فوتبال، نه فقط در ایران که در سراسر دنیا، دیدن شکست تیم رقیب، گاهی شیرین‌تر از پیروزی تیم خودی است. اصلاً همین روحیه است که رقابت ورزشی را منحصربه‌فرد کرده است. اما همین رقابت سخت و خصمانه هم قواعدی دارد.
در مورد اخیر، شکست پرسپولیس در هرکدام از بازی‌هایش می‌توانست دست‌کم یک شبانه‌روز هواداران استقلال را شاد کند. هر برد هم نهایتاً یک شبانه‌روز باید آنها را ناراحت کند. قاعده هواداری می‌گوید که وقتی تیمتان بخشی از رقابت نیست، تنها‌کاری که می‌توانید بکنید دعا کردن برای شکست رقیب است و در نهایت تشویق تیم حریف. چند سال پیش که رم و اینتر در فوتبال ایتالیا رقابت سنگینی برای قهرمانی داشتند، هواداران لاتزیو، رقیب قسم‌خورده رم، در بازی خانگی با اینتر، یک پارچه حریفشان را تشویق می‌کردند. برای آنها که شانس قهرمانی نداشتند، قهرمانی رم مصیبت مضاعف بود پس چه بهتر که اینتر قهرمان می‌شد. مسئولان باشگاه بعد از مسابقه، از هوادارانشان به‌شدت گله کردند اما کار آنها منطق هواداری داشت؛ بهتر است ما در یک بازی ببازیم تا رقیبمان بالاتر از ما قهرمان لیگ شود. اما برخی کارها منطق ندارند و متأسفانه در بین هواداران هر دو تیم استقلال و پرسپولیس به‌شدت رواج دارند. هر دو طیف، رقیبشان را تیم حکومتی می‌خوانند. مطرح کردن این ایده، در داخل ایران هم غیرمنطقی است. چه چیز در ورزش ایران برای چند دهه با ثبات و برنامه پیش رفته است که هواداری از یک تیم مشخص را استثنا بدانیم و قبول کنیم یکی از دو تیم مورد حمایت مشخص دولت و حاکمیت است؟ این ایده، زاییده استیصال ذهن هوادارانی است که رسم هواداری را فراموش کرده‌اند. در فوتبال، هیچ تیمی، فارغ از عظمتش، همیشه برنده نیست.
اما در کمال تعجب این ایده راهش را به آسیا باز کرد و پرسپولیس از سوی افراطی‌ترین هواداران استقلال متهم بود که با نفوذ ایران، مرحله به مرحله در لیگ قهرمانان جلو می‌رود. از این ادعا عجیب‌تر و مسخره‌تر شنیده‌اید؟ آیا اصلاً ایران در کنفدراسیون فوتبال آسیا نفودی دارد که بخواهد از آن برای یکی از تیم‌های ایرانی استفاده کند؟ کسی یادش نیست که عربستان چطور یکجانبه گفت دیگر در ایران به میدان نمی‌رود و نرفت و ما تیم‌هایمان را به قطر و امارات کشاندیم تا با تیم‌های عربستان بازی کنیم؟
دیدن روزهای باشکوه تیم رقیب سخت است اما چاره دیگری نیست. به همان اندازه، روزهای پرافتخار تیم خودی و دیدن شکست‌های تیم رقیب شیرین است. فوتبال، به همین رقابت‌ها زنده است. هوادارانی که راضی به نابودی حریف هستند و دست به هرکاری برای آن می‌زنند، اصلاً به این فکر کرده‌اند که بدون یک رقیب تاریخی، بخشی از لذت هواداری را از دست می‌دهند؟ به این فکر کنید که در فوتبال ایران، یکی از دو تیم استقلال و پرسپولیس هرگز وجود نداشتند. فوتبال بدون رقیب سنتی، طعم ندارد. فوتبال را با طعمش دوست داشته باشیم.