در سوگ پدر شهرسازی ایران‌زمین

سیدمحسن حبیبی که برخی از او به‌عنوان پدر شهرسازی ایران یاد می‌کنند، در حالی ششم مهرماه سال‌جاری دار فانی را وداع گفت که دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران از سال‌1381 از تدریس، مشاوره‌های حرفه‌ای و افزون بر این در سمت‌های اجرایی از او بهره می‌برد.  سیدمحسن حبیبی دیپلم متوسطه‌اش را در رشته ریاضی از دبیرستان شاپور کرمانشاه گرفت و دارای دو مدرک در مقطع فوق‌لیسانس ‌در رشته‌های معماری و شهرسازی از دانشگاه تهران و دکتری شهرسازی از دانشگاه پاریس بود. حبیبی در سال۱۳۶۰ از رساله دکتری خود با عنوان ترکیب شهری از «شهر سنتی» به «شهر نوین» دفاع کرد. او در سال‌۱۳۸۱ به‌عنوان استاد نمونه دانشگاه تهران شناخته شد. او بیش از 60مقاله در زمینه شهرسازی و معماری نوشت. از او به جز شاگردان فراوان، آثار مکتوب ارزشمندی مانند «مسکن حداقل» (۱۳۶۷)، «الگوی ساخت مسکن در شهر‌های خوزستان» (۱۳۷۱)، «مسکن و معلولان» (۱۳۷۱)، «اصول و ضوابط طراحی منطقه» (۱۳۷۲)، «استخوان‌بندی شهر تهران» (۱۳۷۶)، «سرانه کاربری‌های شهری» (۱۳۷۸)، «مرمت شهری» (۱۳۸۱)، «اطلس کلانشهر تهران» (۱۳۸۴)، «قصه شهر، تهران، نماد شهر نوپرداز ایرانی 1332–۱۲۹۹» (۱۳۸۹)، «شرح جریان‌های فکری معماری و شهرسازی در ایران معاصر» (۱۳۸۹) و «از شار تا شهر (تحلیلی تاریخی از مفهوم شهر و سیمای کالبدی آن، تفکر و تأثر)» (۱۳۹۰) به جای مانده است.