به فریادمان نرسید به شهر مهاجرت می‌کنیم

  مرضیه ثمره حسینی  
در سال 1333بارندگی‌های مداوم در منطقه سیل‌خیز رودبار و الموت منجر به سیلی ویرانگر شد. کانون این سیل، رودخانه بزرگ شاه‌رود بود که پس از عبور از طالقان و الموت به سفیدرود می‌ریخت. سیل بسیاری از روستا‌های این منطقه را به کلی ویران کرد و افزون بر خسارات مالی باعث مرگ بیش از صد نفر از مردم شد. براساس گزارش‌ها، تنها در رودبار بیش از 20 روستا دچار خسارت کلی شد و به اراضی کشاورزی، باغ‌ها و خانه‌های اهالی صدمات بسیاری وارد آمد. جمال‌آباد، یکی از روستاهای آباد قزوین، به‌دلیل نزدیکی به رودخانه شاه‌رود به کلی ویران شد و نهر اصلی به‌همراه اراضی کشاورزی آن به کلی از میان رفت. روستای فشانج قاقازان از دیگر مناطقی بود که از سیل خسارت دید. براساس تلگراف اهالی این روستا، سیل افزون بر اراضی کشاورزی و منازل، تمام ارزاق آنها را از میان برد. دولت دو اقدام برای جبران خسارت سیل به مردم درنظر گرفت: ابتدا تمام آذوقه‌های موجود در انبارهای جمعیت شیروخورشید سرخ قزوین را به سیل‌زدگان اختصاص داد و در ادامه با اعطای وام‌های بلندمدت به آنها موافقت کرد. کمک‌های دولتی به سیل‌زدگان کافی نبود، به‌طوری‌که در شهریورماه سیل‌زدگان قاسم‌آباد، کلج و طارم سفلی طی تلگرافی به تیمسار سپهبد زاهدی، نخست‌وزیر، ضمن اشاره به خسارت‌های وارده به‌خود اعلام کردند که «اگر به فریاد ما محرومان بی‌پناه نرسید، ناچار از کشاورزی دست کشیده، برای ارزاق بقیه آوارگان خود به شهرها مهاجرت خواهیم کرد».
منبع: اسناد آرشیو ملی ایران، پرونده 8885/230.