«زرده»؛ نماد مظلومیت
فرحناز چراغی_کرمانشاه، خبرنگار
۳۱تیر سال۶۷ یعنی فقط 4 روز بعد از پذیرش قطعنامه۵۹۸، 5فروند جنگنده عراقی در آسمان «زرده» دیده شدند. در این روز، 3 تا 5 بمب شیمیایی بر سر مردم روستا فرود آمد. دودهای رنگی به شکل رنگین‌کمان درآمدند اما بوی نامطبوعی همه جا را فرا گرفت. علاوه بر زرده، روستاهای «نثاردیره» در گیلانغرب و بخشی از شهرستان‌های ثلاث‌باباجانی و سرپلذهاب هم آماج بمب‌های شیمیایی رژیم بعثی قرار گرفتند.
شهادت یک‌سوم روستاییان
زرده روستای زیبایی است که در غرب کرمانشاه و در دامنه ارتفاعات زیبای دالاهو قرار دارد؛ روستایی که بمباران شیمیایی، زندگی مردمانش را تلخ و سیاه کرده است. یکی از این بمب‌ها روی چشمه آب این روستا فرود آمد و اهالی بی‌خبر از همه جا از این آب نوشیدند و دچار عوارض شدید و برخی‌شان هم شهید شدند. در بمباران شیمیایی زرده ۲۷۵ شهید و صدها نفر جانباز شدند.
زرده در جریان حمله شیمیایی رژیم بعث بیش از 30درصد از ساکنان خود را از دست داد و آنهایی که ماندند هم به انواع سرطان‌های مری، ریه، معده، خون و پوست دچار یا نابینا شدند و اینگونه روزگار روستا سیاه شد طوری که آثار آن هنوز هم بر چهره مردمان روستای زرده و چند روستای دیگر باقی است.
مهاجرت نیمی از ساکنان
دردهای عمیق مردان، زنان و کودکان بی‌دفاع زرده پس از ۳۲سال هنوز التیام نیافته است و به گفته پزشکان تا نسل‌ها بعد اثر خود را خواهد گذاشت. تولد کودکان ناقص، سقط‌جنین و ناراحتی اعصاب، فقط گوشه‌ای از دردهای التیام نیافته مردم روستاهای زرده، سرمیل و نثاردیره در این روزهاست. زرده در منطقه ریجاب و در دامنه ارتفاعات دالاهو و در ۴۰کیلومتری شهر کرندغرب و در ۱۴۰کیلومتری غرب شهر کرمانشاه واقع شده است که براساس آمارها 1500نفر
جمعیت دارد.
شهدای مظلوم دفاع‌مقدس
زرده‌ای‌ها و اهالی چند روستای دیگر در حوالی آن نماد مظلومیت انسان‌هایی هستند که زندگی و سرنوشت‌شان دستخوش جنایت‌های رژیم بعثی شد؛ جنایتی که خیانت آشکار دشمن بعثی علیه بشریت بود و هیچ جای قوانین و مقررات بین‌المللی هم نمی‌گنجد. شهدای زرده جزو مظلوم‌ترین شهدای جنگ محسوب می‌شوند؛ زیرا بی‌دفاع و بدون هر نوع آمادگی برای جنگ جان دادند.
درد ما را هیچ کس ندید
عیسو حیدری از ساکنان زرده است. او با گلایه از شرایط کنونی اهالی روستا به همشهری می‌گوید: «بیش از ۳۰سال از پایان دفاع‌مقدس می‌گذرد اما مردم این روستا علاوه بر صدمه‌های جنگ درگیر محرومیت‌های بی‌شمار هم هستند».
او با اشاره به زلزله سال۹۶ در سرپلذهاب توضیح می‌دهد که هنوز بیش از ۱۰۰خانوار این روستا به‌دلیل بی‌پولی نتوانسته‌اند خانه‌هایشان را بسازند و هنوز در کانکس زندگی می‌کنند.
حیدری با بیان اینکه مردم روستای زرده، ۸سال در دفاع‌مقدس زیر آتش توپخانه دشمن بودند، اظهار می‌کند: «زن و مرد این روستا در دوران دفاع‌مقدس، روستا را ترک نکردند و ایستادند. در سوله زندگی کردند و سختی کشیدند اما ماندند تا از خاک کشور دفاع کنند. حالا که ۳۲سال از جنگ می‌گذرد، خیلی از فرزندان، جوانان و کودکان ما درگیر عوارض شیمیایی شده‌اند اما هیچ حق و حقوقی برایمان در نظر نگرفته‌اند. زن و بچه‌های ما در زمان دفاع‌مقدس رزمنده بودند اما امروز هیچ نامی از این مردم نیست. در طول جنگ به نظر من هیچ نقطه‌ای از ایران حتی جنوب هم به اندازه مردم این منطقه سختی نکشیدند».
او از فریادهای بی‌شمار اهالی روستا می‌گوید که به گوش کسی نرسید و حتی انعکاس مشکلات در رسانه‌ها هم نتوانست دردی از دردهای مردم این منطقه دوا کند. حیدری و دیگر اهالی زرده حالا چشم امیدشان بعد از خدا به مسئولان است تا شاید یک‌بار برای همیشه رنج و مظلومیت و دردهایشان به پایان برسد.
در همینه زمینه :
