بیداری زنان

ستایش یگانه   

عدم تساوی حقوق زن و مرد در دهه سوم قرن 14 شمسی همچنان دغدغه زنانی است که عموما از خانواده‌های آزادی‌خواه و متمول برآمده‌اند و فضای فکری و قوه مالی خانواده به آنها امکان آگاهی از وضعیت زنان در ممالک غربی را داده است. در این دوران، دنیای سیاست دنیای رجال بود و نسوان را به احزاب و گروه‌های سیاسی راهی نبود و آنها بیشتر در پشت پرده کلاه‌داری و آیین سروری را مشق می‌کردند. پس از درگذشت سلیمان میرزا اسکندری، نخستین رئیس حزب توده، در سال 1322، که به زنان اجازه عضویت در حزب را نمی‌داد، زنان به تدریج توانستند وارد حزب توده شوند. تعدادی از زنانی که با حزب توده ارتباط داشتند در سال 1323 «تشکیلات زنان ایران» را بنیان نهادند و علاوه بر تحصیل حقوق مساوی با مردان، مسائلی همچون دستمزد برابر با مردان، بیمه های اجتماعی و مبارزه با فحشا را مورد توجه قرار دادند. این تشکیلات به انتشار نشریه‌ای به نام «بیداری ما» به صاحب‌امتیازی و مدیریت زهرا اسکندری مبادرت ورزید که شعار آن این بود: «ما هم در این خانه حقی داریم». نجمی علوی و مهرانگیز اسکندری مسئولیت چاپ و توزیع این نشریه را بر عهده داشتند و البته علوی عضو هیئت تحریریه هم بود و در ستونی فکاهی با نگاهی انتقادی به مسائلی همچون چندهمسری و سایر امور زن‌ستیز، توجه نشان می‌داد. «بیداری ما» در سال 1326 به دستور محمدرضا شاه توقیف شد و دیگر انتشار نیافت.