تقدم با ترجمه

رضاشاه که با قدرت قاهره زمام امور را به دست گرفت، دیگر برای مطبوعات جای انتقاد باقی نگذاشت. روزگار عوض شده بود و فقط مطالبی در روزنامه‌ها اجازه چاپ می‌یافت که یا کاری به سیاست نداشتند یا در جهت تأیید تصمیمات اعلیحضرت بودند. در چنین فضایی، احمد و عبدالرحمن فرامرزی در شهریور سال1306 تصمیم گرفتند که ماهنامه «تقدّم» را منتشر کنند و بی‌آنکه کاری به سیاست داشته باشند، وظیفه حراست از «انشای صحیح فارسی» و اطلاع‌رسانی درباره «ممالک همسایه شرقی، به‌خصوص اسلامی» را بر عهده بگیرند. با چنین نگرشی طبیعی بود که به ترجمه بیش از تألیف اهمیت می‌دادند چون معتقد بودند: «ما هیچ نداریم و دیگران همه ‌چیز دارند و ما غیراز اینکه خوشه‌چینی دیگران کرده و از این راه خرمنی برای خود گرد آوریم چاره نداریم». عربی دانستن احمد که مترجم زبان عربی وزارت امور خارجه بود و موضوع مطالعاتش تاریخ و جغرافیای خلیج‌فارس،  در این تصمیم بی‌تأثیر نبود. برادر دیگر، عبدالرحمن، از همان شروع کار دل در گرو زبان فارسی داشت و بعدها کتاب «زبان مطبوعات» از او منتشر شد. همکاران این مجله را افرادی همچون سیدحسن تقی‌زاده، محمدعلی جمالزاده، سعید نفیسی و مجتبی مینوی تشکیل می‌دادند که از سوی مخالفان رضاخان و تجدد آمرانه او بارها انگ فرنگ‌پرستی خورده بودند. در کل، تقدم با نسیم تغییراتی که در کشور وزیدن گرفته بود، همسویی داشت و سعی می‌کرد بادبان‌هایش را در مسیر باد موافق باز کند. با این حال، این مجله انتشار چندان منظمی نداشت و فقط تا فروردین1308 دوام آورد. هرچند، عبدالرحمن فرامرزی بعدها در عرصه مطبوعات ایران به نامی بدل شد که در جراید مهمی فعالیت کرد.