عجب صبری که ما داریم

محمدرضا مرسلی_خبرنگار

اوایل اسفند بود که خبر شیوع ویروس کرونا در کشور شنیده شد. در روزهای ابتدایی کرونا چندان جدی گرفته نشد تا اینکه فیلم‌ها و خبر‌ها از تلفات انسانی دست به‌دست چرخید و کمی مردم را هوشیار کرد. قرنطینه شدن بعضی شهرها، تعطیلی بیشتر کسب و کارها، نیمه‌وقت و پاره‌وقت شدن ادارات و دورکار شدن خیلی از کارمندان نشان از آن داشت که حریف این روزهای مردم که همان ویروس کروناست مبارز سرسختی خواهد بود. بیشتر مردم در حال گذراندن دوران قرنطینه بودند که نوروز باستانی فرا رسید و عده‌ای که کم هم نبودند، خوشی را به سلامتی ترجیح دادند و راهی سفر شدند. از این بگذریم که خیلی‌ها در این دوران به نان شب هم محتاج شدند! کمی گذشت، بعضی از کسب و کارها دوباره شروع به‌کار کردند؛ البته پنهانی. کمی بعد هم کارمندان شروع به رفتن به اداره‌ها کردند، اما همه می‌گفتند از حمل‌ونقل عمومی تا آنجا که می‌شود کمتر استفاده کنید یا استفاده نکنید! آخر مگر می‌شود کسی که حقوق کارگری می‌گیرد هر روز برای رفتن و برگشتن به محل کارش مثلا از اسنپ و تپسی یا آژانس استفاده کند؟ باید روزی حدود 50هزار تومان کرایه بدهد! خب، حتما باید پس‌اندازی داشته باشد تا بتواند بعد از چند سال حداقل از بی‌کیفیت‌ترین خودرو ایران که همان پراید است استفاده کند، البته با این اوضاع قیمت ماشین که دلال‌ها و سلاطین خودرو و... راه انداخته‌اند، پراید هم برای خیلی‌ها به‌رؤیا تبدیل شده است. شرکت‌های خودرو‌سازی‌ هم که فقط به فکر مردم هستند و تا این لحظه بیش ازچند میلیون نفر نام‌نویسی کرده‌اند تا 25هزار نفر خودرویی را که تا 2سال پیش نصف قیمت امروز را داشته، خریداری کنند. آن هم به‌صورت قرعه‌کشی که معلوم نیست نتیجه چه خواهد شد. یاد صبر ایوب می‌افتم که عجب صبری خدا به او داده بود، البته ما هم باید از نوادگان آن حضرت باشیم که چنین اتفاقاتی برایمان عادی شده و اگر در جایی دیگر، دور از این اقلیم این اتفاقات را بازگو کنیم لابد حیرت می‌کنند یا گمان می‌کنند مزاح می‌کنیم. باید گفت عجب صبری خدا به ما داده که در کنار کرونا، تنگدستی بیشتر افراد جامعه، پراید 90میلیونی، حقوق‌های کارگری و کارمندی که به 100یا 200دلار هم نمی‌رسد، اجاره‌های سرسام‌آور و... امید به زندگی در ما موج می‌زند. یاد این رباعی ابوسعید ابوالخیر افتادم:
از اهل زمانه عار می‌باید داشت
وز صحبتشان کنار می‌باید داشت
از پیش کسی کار کسی نگشاید
امید به کردگار می‌باید داشت