پزشکی که بنا به سفارش پدرش نیازمندان را رایگان ویزیت می‌کند
نسخه‌های مهربانی
زینب زینال‌زاده| خبرنگار:
منطقه 18
خیلی چیزها در گذر از جامعه سنتی به مدرن رنگ باخته است. احترام به بزرگ‌ترها، نیکی به همنوعان، دستگیری از نیازمندان و.... دیدن آدم‌هایی که هنوز به اصول انسانی پایبندند به یک آرزوی دست نیافتنی تبدیل شده است. وقتی با چنین انسان‌هایی مواجه می‌شویم، دلمان می‌خواهد برای لحظاتی کنارشان بنشینیم و با آنها هم‌کلام شویم. آنها به جای شهرت، محبوبیت را انتخاب کرده‌اند. این آدم‌ها با حضورشان دنیا را رنگی و زیبا می‌کنند و موقع عبور از کنارشان بوی خوش معرفت به مشام می‌رسد. «مهبود حسن‌زاده» پزشک عمومی نمونه همین آدم‌هاست که در مطبش یک دنیا زیبایی خلق می‌کند و طبابت، هم منبع درآمدش است و هم باقیات‌الصالحات.
متولد 1357 و اصالتش اصفهانی است. بر خلاف باور خیلی‌ها، خانواده پولداری نداشت و پدرش کارمند بود و مادرش خانه‌دار. از همان دوران ابتدایی درس‌هایش خوب بود و علاقه زیادی به علم‌اندوزی داشت: «با عشق و علاقه درس‌هایم را می‌خواندم. هیچ‌وقت معلم خصوصی نداشتم و در مدارس دولتی درس خواندم.» او در مدارس پیوند علم، کودک امروز و شهید منتظری، تحصیل کرده است. مهبود حسن‌زاده پس از گرفتن دیپلم به دلیل علاقه به طبابت، رشته پزشکی را انتخاب و وارد دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز می‌شود. دوران دانشجویی سخت درس می‌خواند و سال 1376 فارغ‌التحصیل می‌شود و سوگند بقراط را می‌خواند و لباس سفید پزشکی به تن می‌کند: «وقتی مدرک فارغ‌التحصیلی را گرفتم و روپوش سفید پوشیدم، روبه‌روی پدر و مادرم ایستادم و ادای احترام کردم، پدرم سفارش کرد: «پسرم، شغل مقدسی رو انتخاب کردی. پس به یاد داشته‌باش از کسانی که دارند، حق ویزیت بگیر و کسانی که ندارند، رایگان ویزیت کن.» این حرف پدر را آویزه گوشم کردم و قسم خوردم تا زنده هستم و طبابت می‌کنم. مجری وصیت پدر باشم.»
خدمت به همنوعان وظیفه است
بیش از 16 سال است که در تکه هجدهم پایتخت مطب دارد و بیشتر اهالی او را می‌شناسند و به نیکی یادش می‌کنند. «خدا پدرش رو بیامرزه. به سالمندان و بیماران نیازمند کمک می‌کنه» و «انشالله خیر از جوونیش ببینه». اینها عباراتی هستند که اهالی 45 متری «زرند» در وصف و محبوبیت پزشک محله‌شان می‌گویند. 15 هزار تومان حق ویزیت بیمه‌شدگان است و بیمارانی که بیمه ندارند 20 هزار تومان حق ویزیت پرداخت می‌کنند: «اهالی منطقه اقشار کم درآمدی هستند. به همین دلیل تلاش کردم کمترین ویزیت را از بیماران دریافت کنم.» این همه ماجرا نیست. افراد نیازمند حق آب و گل دارند و بدون پرداخت حق ویزیت، بدون هیچ منتی توسط پزشک محله معاینه می‌شوند. کمک به همنوع توسط دکتر حسن‌زاده به این موضوع ختم نمی‌شود. او با مسئولان داروخانه نزدیک مطب صحبت کرده تا بیماران نیازمند بتوانند بدون پرداخت هزینه، داروهایشان را تهیه کنند. شنیدن عبارت «خدا پدرت رو بیامرزه» برای دکتر حسن‌زاده بسیار لذت‌بخش است: «پدرم چند سالی است که به رحمت خدا رفته. وقتی بیماران به مطب می‌آیند و با گفتن این عبارت خارج می‌شوند، حس می‌کنم فرزند صالحی برای پدرم هستم و خوشحالم که با این شیوه می‌توانم موجب آرامش روحش شوم.»
ویزیت سالمندان در منزل
دوره سالمندی به‌گونه‌ای بازگشت به دوران کودکی است. بنابراین سالمندان مانند کودکان نیاز به مراقبت‌های ویژه و توجه دارند. بیشتر آنها به دلیل شرایط سنی و جسمی‌شان توانایی انجام برخی از کارها را ندارند و لازم است اطرافیان کمک‌شان کنند. ویزیت سالمندان در منزل از خدمات مهم دکتر حسن‌زاده است و او علاوه بر معاینه از هر فرصتی برای رفتن به منزل سالمندان محله استفاده می‌کند و مدام جویای حال آنها است: «این افراد مانند پدر و مادرم هستند. خدمت به آنها لیاقت و سعادت می‌خواهد و خوشحالم که لایق چنین‌کاری هستم.» او دستان سالمندان بیمار را در دستانش می‌گیرد و مانند فرزندی دلسوز و مهربان پای درد دل‌هایشان می‌نشیند و در نهایت با حرف‌های امیدوار‌کننده، مرهمی روی دلتنگی‌هایشان می‌گذارد: «بیشتر سالمندان بیمار نیستند و فقط نیاز به هم‌صحبت دارند. گوش دادن به حرف‌هایی که در سینه‌شان تلنبار شده موجب آرامش آنها می‌شود. سنگ صبور بودن و مهربانی کردن و نوازش دستان چروک خورده‌شان بهترین درمان برای همه دردهایشان است.» دکتر حسن‌زاده باور افراطی به تجویز دارو ندارد و معتقد است گاهی اوقات با یک جمله یا یک توصیه، حال بیماران خوب می‌شود.
اهالی مرهون زحماتش هستند
وقتی نام دکتر حسن‌زاده در کوچه‌های 45 متری زرند برده می‌شود، همه اهالی یاد خوبی‌ها و محبت‌هایش می‌افتند. علی رحمانی از اهالی قدیمی محله می‌گوید: «سال‌هاست طبابت می‌کند و اهالی مرهون زحماتش هستند. با حضورش به محله برکت داده است و امیدواریم همیشه سلامت باشد.» اکبری بانوی میانسالی است که دخترش را برای ویزیت به مطب آورده است. او می‌گوید: «بارها شاهد رفتار خوبش با بیماران نیازمند بودم. تعداد چنین افرادی در محله نه در جامعه کم است و باید قدردان کارهای خوبشان باشیم.»
