روی ولیچر برقی، نزدیک در ورودی با آن نرده‌های فلزی بلند، نشسته و دستش را زیر چانه زده. فیلسوفانه بیرون را می‌پاید. گاهی چشم می‌دوزد به آدم‌هایی که هر یک روایت‌های خاص خود را دارند یا خیره می‌ماند به سراسیمگی رانندگانی که با بوق ممتد می‌خواهند راهشان را باز کنند.