خشکسالی پدیده پیچیده‌ای است؛ پدیده‌ای خشن که عامل تحرک و جابه‌جایی اجباری انسان‌ها خواهد شد؛ تحرکی که عامل دل‌کندن‌های موقت یا دائمی خواهد بود.

این یک سیکل معیوب است؛ جنگل‌ها و مراتع را از بین می‌بریم، از طبیعت بهره‌کشی کرده و آن‌ را دستکاری می‌کنیم، خشکسالی می‌رسد، هشدارها آغاز می‌شود، برای مبارزه با آن برنامه‌هایی تدوین می‌شود، ‌بعد باران می‌آید، سیل تخریب می‌کند، فکر می‌کنیم مشکل حل شده و برنامه‌ها نیمه‌کاره رها می‌شوند و بعد دوباره بعد از مدتی ترسالی دوباره به خشکسالی برمی‌گردیم؛ به نقطه صفر. نیم قرن است که هشدارهایی شبیه «ایران کشور کم آبی است»، «آب برای آیندگان نداریم»، «جنگ آب در راه است» و... داده می‌شود و مشابه این گزاره‌ها به گوش همه ایران آشناست اما واقعیت این است که در تمامی سال‌های گذشته فقط یک بار، بندی تحت‌عنوان برنامه جامع خشکسالی در برنامه چهارم توسعه گنجانده شده و این بحران هرگز، بحران مهمی برای سیاستمداران ما نبوده که مبارزه با آن را در اولویت‌های خود قرار‌دهند.