روایتی چهل روزه از توس
در آستانه چهلمین روز درگذشت استاد شجریان، به‌دلیل دستور ستاد مقابله با کرونا، آرامگاه فردوسی 10روزی می‌شود که بسته است
عصر پنجشنبه 17مهر، شاید غمگینانه‌ترین عصر این سال‌ها باشد.
طنین رنج
شجریان از نزدیک
اولین خاطره من از استاد شجریان به سال 1378 بازمی‌گردد؛ زمانی که مسئولیتی در وزارت علوم داشتم و اولین جشنواره موسیقی دانشجویان برگزار می‌شد.
که از باد و باران نیابد گزند
فرزند مهدی اخوان ثالث درباره همسایه تازه پدرش می‌گوید آنها رونق این باغ‌اند
توپوگرافی محل خاکسپاری شجریان
وقتی حواسمان پرت آسمان بود و در آن آبی حزن‌انگیز، پاییز می‌خواست تن آن درخت کهن را با پرواز BAE146 ماهان راهی مشهد کند، ما در دل خود خوانده بودیم: انتظار خبری نیست مرا.
تذکره دلتنگی
سرزمین خنیاگران است خراسان؛ اقلیمی عجیب، بافته از تار و پود موسیقی در کوهپایه و جلگه، با الحان هزارمسجد و آن آوازهای درخشان زنان عصر طاهری که راتبه نیشابوری، کنیز محمود وراق سرآمدشان بود و آن دوتار خون‌پاش و نغمه‌ریز سمندری و عثمان عصر پهلوی، آن آواز جگرسوز شریف‌زاده باخرزی و حاج‌قربان تربتی، معاصران خوش‌حنجره ما. سرزمین کوچ، غربت و مقام‌های کشاورزهای بخشی.
شجریان و نتشرنشده‌هایش
مرگ، امر موکول است؛ به‌ویژه برای محمدرضا شجریان که مرگ را به زمانی که هرگز نخواهد رسید موکول کرده است؛ در چهل‌روزی که از درگذشت استاد آواز ایران گذشته، به رسم نانوشته «انتشار پس از مرگ»، برخی از تصاویر و گفت‌وگوها و اجراهای خصوصی و کنسرت‌ها و موزیک‌ویدئوهای او برای نخستین بار از آرشیوها بیرون آمده و منتشر شده‌اند.
