اگر علی حاتمی در دوران قاجار و پهلوی اول می‌زیست، راضی بود؟ اگر می‌توانست در آن مقاطع به خلق هنر بپردازد، درگیر زمانه‌اش می‌شد یا مثل قهرمان «تقدیم به رم با عشق» وودی‌آلن رؤیای زندگی در دوره‌ای دورتر را پس‌ذهنش می‌پروراند؟ آیا حاتمی غریبه‌ای بود میان ما که قدرش را ندانستیم؟ آیا فهم جهانش دشوار بود و هنوز هم جز کلی‌گویی درباره او کاری نمی‌کنیم؟ اینکه پیوسته می‌گوییم علی حاتمی فیلمسازی ایرانی‌ است، چه معنایی دارد؟

علی حاتمی تا زنده بود و فیلم می‌ساخت متهم بود به اینکه فیلمساز زمانه‌ خودش نیست و به‌جای آنکه داستانی درباره مردم زمانه‌ خودش روایت کند به دل تاریخ می‌زند

چراغ دوم این یادبود را باید برای روزهایی روشن کرد که طوقی شانس از بام بهروز پر کشید و لشکر بازیگران حاتمی، دستخوش تغییر شد. حاتمی هزاردستان را می‌ساخت و با لشکر همراهش، جذابیت تماشای یک سریال را به هزاردستان پیشکش کرد.