«روزی که خرمشهر آزاد شد همه شهر غرق در شادی بود و همه‌جا شیرینی پخش می‌کردند و شربت می‌دادند. نمی‌توانم بگویم که مردم چقدر شاد بودند ولی نزدیک ظهر با من تماس گرفتند و گفتند  مهمان داریم و برای عصر قرار گذاشتند که با آمبولانس بروم و مهمان‌ها را تحویل بگیرم. حالم خیلی بد شد؛ به‌قول ما قزوینی‌ها هوله‌تپان شدم. طاقت نداشتم در این روز شاد هم خبر شهادت بدهم.»