از شواهد و روایات بازگوشده از وضعیت موسیقی در سال‎‌‎های ابتدایی پس از انقلاب چنین برمی‎‌‎آید که متولیان نهادهای فرهنگی با آگاه‌شدن از ممکن‌نبودن حذف کامل موسیقی به‎‌‎رغم وجود مطالباتی در این مورد از جانب برخی چهره‎‌‎های تندرو، تلاش کرده‎‌‎اند تا دست‎‌‎کم صورت کار را در حد امکان حفظ کنند؛ هر چند در این محافظه‎‌‎کاری فرهنگی، مهم‎‌‎ترین مانع، همان فتواهای پیشین رهبر انقلاب در زمینه تحریم موسیقی بوده که به‎‌‎خاطر صراحت موجود در آنها، هر اقدامی جهت ساماندهی رسمی، به تأمین نظر کلی و تأیید اصولی ایشان وابسته بوده است.