بی تعارف و تکلف ، مثل همین متن کوتاهی که می بینید.

اواسط تابستان سال گذشته یکی از اقوام تماس گرفت و گفت که فرزندش به مقطعی از تحصیل در دبیرستان رسیده که باید انتخاب کند در چه رشته‌ای می‌خواهد درس بخواند و به‌عنوان آدمی که سرش در حساب و کتاب است، از من خواست که راهنمایی‌اش کنم.

بی‌شک یکی از زیباترین صحنه‌هایی که در زندگی‌ام دیده‌ام لحظه‌ای بود که زنی وسط کوچه ناگهان بر سر مرد جوانی فریاد کشید؛ با صدایی آنقدر بلند که تا سر کوچه صدایش آمد. خب همین‌جا مکثی کنیم. چرا بسیاری از خواننده‌های این ستون، زنی بی‌چاک و دهن را تصور کردند که روزنامه‌نگاری دچار سادیسمی مزمن از کارش خشنود شده است؟ یکی از پاسخ‌ها روشن است، اینکه در فرهنگ ما «فریادزدن» کار قبیحی است.