انزوای ورزش ایران؛ دست‌کم تا 2030
میزبانی تورنمنت‌های معتبر ورزشی یکی پس از دیگری بین کشورها تقسیم می‌شود بی‌آنکه ما حتی دیگر زحمت نامزد شدن به‌خودمان بدهیم
شاهین رحمانی
با اعلام چهارشنبه شب شورای المپیک آسیا، عربستان سعودی و قطر متقاضیان رسمی بازی‌های آسیایی 2030شدند. 2 کشوری که از 5ژوئن سال 2017با قطع روابط دیپلماتیک شرایط کم‌سابقه‌ای به‌وجود آوردند که تاکنون گره آن باز نشده است.
این رویارویی که با بستن مرز بین 2 کشور، قطع پروازها و روابط تجاری همراه شد تا حدی دامن ورزش را هم گرفت؛ مثلا همین آخرین نامه مدیر شرکت بی‌این اسپرت قطری به لیگ برتر انگلستان بود که مانع سرمایه‌گذاری عربستانی‌ها و خرید 80درصدی باشگاه نیوکاسل شوند. سرمایه‌گذاری 800میلیون پوندی که اگر نهایی شود، قابل مقایسه با خرید 150میلیونی شیخ منصور در سیتی نخواهد بود.اما دیدن تحولات تازه برای ما چه معنایی دارد؟ احتمالا دردناک و ناامید‌کننده است.
برای آنها که ورزش ایران را به‌عنوان بخشی از هویت ملی و نشانی از توسعه و اعتبار سرزمین‌شان دنبال می‌کنند، این اخبار نشان رکود و عقب‌ماندگی در سال‌های آینده است. خبر درباره میزبانی 2030است. 10 سال دیگر و نامی از ایران نیست.
کشوری که با میزبانی بازی‌های آسیایی 1974زیرساخت‌های ورزش را جا‌به‌جا کرد و برای نخستین بار این بازی‌ها را به غرب آسیا آورد، چند دهه است که نمی‌داند کجا ایستاده است.کسب میزبانی تورنمنت‌های بین‌المللی ورزشی یکی از وظایف ملی کشورهاست تا به کمک این پروژه‌ها امکانات داخلی را توسعه دهند، ورزش را فراگیر کنند و برند یک کشور را در عرصه جهانی معتبر نگه دارند.
مدیریت کشور باید دارای تحلیل و دید استراتژیک نسبت به چرایی برگزاری اینگونه مسابقات بین‌المللی باشد و بداند که آثار آن در آینده کشور چیست.ایران تکلیفش را در این وظیفه مهم روشن نمی‌کند؛ مثلا در سال‌هایی می‌گفتند ورزش زیر 27ساله‌ها ممنوع. این یعنی تعیین تکلیف. اما ما در این سال‌ها برنامه مشخصی درباره میزبانی‌ها ندیده‌ایم.اگر سنت شده بود که برای حفظ وجهه در کسب میزبانی‌ها اقدامانی شود، هرچند سطحی و بی‌اراده، مثل نامه‌هایی که برای ابراز علاقه میزبانی‌های جام ملت‌های فوتبال آسیا 2004، 2011، 2015 و 2019داده شد، حالا دیگر خبری از نامه‌نگاری‌های تشریفاتی هم
نیست.به کشورهای همسایه نگاه کنیم. ترکمنستان؛میزبانی بازی‌های آسیایی داخل سالن. آذربایجان؛ میزبان فرمول یک، بازی‌های اروپایی 2015، فینال یورو لیگ 2019. ترکیه؛ میزبان سوپرکاپ اروپا 2019، فینال لیگ قهرمانان اروپا 2020. عراق؛ قهرمانی باشگاه‌های بسکتبال غرب آسیا 2019 و کاپ خلیج‌فارس 2019.
وضعیت همسایه‌های جنوبی مثل بحرین، امارات و قطر هم که برای طرفداران ورزش معلوم است و نیازی به توضیح نیست. حتی عربستان هم چند ماهی است که برای طرفداران ورزش، نامی آشنا شده که با برگزاری فرمول یک و تورنمنت‌های بزرگ‌تر میزبان جذاب دیگری خواهد شد. می‌گویید می‌خواهند شست‌وشوی ورزشی کنند؟ حتی اگر فرض را بر این بگیریم، مگر بد است که ایران به‌خصوص در وضعیت فعلی چنین استراتژی داشته باشد؟
اما هر چه هست یا نیست می‌پرسیم نام ایران کجاست؟ غیر از میزبانی در بازی‌هایی که رفت و برگشت برگزار می‌شود، مثل مسابقه‌های فوتبال لیگ قهرمانان آسیا یا انتخابی تورنمنت‌هایی مثل جام ملت‌ها و جام جهانی که راه دیگری جز میزبانی وجود ندارد. همین و نه چیز دیگری.
فعلا واقعیت این است که با این مدیریت در ایران امید بستن به یک میزبانی نه چندان سنگینی مانند بازی‌های آسیایی تا 10سال بعد هم منتفی است. می‌توانید بازی‌های 2022 چین و 2026 ژاپن را از تلویزیون ببینید و به آینده‌های دورتر امیدوار باشیم. دورتر از 2030.
این یادداشت دیدگاه شخصی نویسنده است و ربطی به جایگاه سازمانی او در کنفدراسیون فوتبال آسیا ندارد.
