چطور از صداوسیما انتظار انصاف داریم؟

رسول بهروش

واکنش متناقض تلویزیون ایران به اتفاقات داوری در دو بازی رفت و برگشت استقلال و العین امارات، شاید مصداقی بارز از روحیه حاکم بر این مجموعه باشد. در بازی رفت داور مالزیایی دو پنالتی اشتباه به‌سود العین اعلام کرد و همزمان با تصمیمات جنجالی او، گزارشگر شبکه سوم خودش را به در و دیوار می‌کوبید. محمد سیانکی در یک ربع آخر آن بازی شاید بیش از 20طعنه ریز و درشت نثار قاضی میدان کرد و از جمله گفت: «من با دیدن قضاوت این آقا، حاضرم دست داوران خودمان را ببوسم.» او از داخل استودیوی تلویزیون جریانی را رهبری کرد که به یک هفته فحش و فضیحت و خشم و عصیان علیه کنفدراسیون فوتبال آسیا منجر شد. این هفته اما همه چیز فرق داشت. داور هنگ‌کنگی مسابقه برگشت در دقایق پایانی نیمه‌اول و در شرایطی که بازی برای استقلال گره خورده بود، یک پنالتی بسیار عجیب به‌سود این تیم گرفت که اگر بدتر از صحنه‌های بازی رفت نبوده باشد، چیزی هم از آنها کم نداشت. بااین وجود جواد خیابانی، حتی یک کلمه هم درمورد مشکوک بودن این صحنه به زبان نیاورد و چشمانش را بر روی پرواز بلند فرشید اسماعیلی از پشت محوطه جریمه بست. جالب اینجاست که آقا جواد 5دقیقه بعد از سکوت محض در قبال این صحنه، همچنان در فاز یک هفته گذشته باقی مانده بود و می‌گفت: «بازی رفت را هم باید استقلال می‌برد، اما آن‌قدر برای العین پنالتی گرفتند که این تیم نباخت!»
دوشنبه‌شب داور مالزیایی بازی رفت استقلال و العین، قضاوت مسابقه الریان و الهلال را بر عهده داشت. او در این بازی هم دو‌پنالتی بسیار عجیب برای دو‌تیم گرفت تا نشان بدهد بیشتر از اینکه رشوه‌بگیر و شرط‌بند و متقلب باشد، صرفا یک قاضی ضعیف است که دلش می‌خواهد با اعلام پنالتی‌های سختگیرانه برای خودش اسمی در کند؛ شاید یک کاریکاتور ناشیانه از شیوه قضاوت‌های پیر لوییجی کولینا. در ایران اما صداوسیما ظرف همین یک هفته، یک نمره منفی دیگر گرفت. در این سال‌ها خیلی از ما معتقد بوده‌ایم که لحن تلویزیون ایران موقع حرف زدن در‌مورد بسیاری از  پدیده‌ها منصفانه نیست و فراگیرترین رسانه ایران به ندرت اصل بی‌طرفی را رعایت می‌کند. حالا هم تناقض‌های کهکشانی موجود در عملکرد سیانکی و خیابانی در قبال دو‌پدیده کاملا مشابه، نشان می‌دهد این عدم تعادل  به گزارشگران ورزشی هم سرایت کرده است.