جهانی در چارسو

این قاب‌ها روایت روزهای آبرومند و منظم جشنواره‌ای است که خودش را از زیر سایه سنگین فجر ملی نجات‌داد و سعی‌کرد در برگزاری و دعوت مهمانان و البته داوری‌ها، تمام حواشی فجر‌ملی را پلک بزند و خلاصه برای عنوان جشنواره بین‌المللی فیلم فجر یا به تعبیر این یکی دو سال اخیر،«جشنواره جهانی فیلم فجر» سر‌ و ‌شکل خوبی مهیا‌کند. سی‌وهفتمین دوره جشنواره جهانی فیلم‌فجر برای چهارمین بار به دبیری رضا میر‌کریمی در فروردین و اردیبهشت سال98 برگزار شد و هرچند مانند هر رویداد دیگر فرهنگی در وطن، نقاط ضعف هم کم نداشت اما بی‌تردید نسبت به جشنواره‌های دیگر سینمایی در کشور حداقل در حوزه نظم، یک سر و گردن بالاتر ایستاد. حالا جشنواره سی‌و‌هشتم که در بهار پیش‌رو برگزار خواهد‌شد دبیر دیگری دارد و البته کاش برگزارکنندگان آن پیش از هر چیز به این مهم متمرکز باشند که در راه طی‌شده قدم بگذارند و البته با سرعت بیشتری در این مسیر به پیش روند.

عکس‌ها: وبسایت جشنواره فیلم فجر

پوسترهای جشنواره جهانی‌فیلم فجر انصافا در این چند سال همواره دلنشین و دیدنی بوده‌است. پوستر جشنواره سی‌و‌هفتم هم با عکسی از فیلم «دونده» به کارگردانی امیر‌نادری ازجمله پوسترهای ماندگار جشنواره‌های سینمایی کشور بود.


«جوان روسی» مهم‌ترین جایزه جشنواره جهانی فیلم فجر را از آن خود کرد. سیمرغ زرین بهترین فیلم سی و هفتمین جشنواره جهانی فیلم فجر با حضور رضا میرکریمی، دبیر جشنواره و پل شریدر، فیلمنامه‌نویس مطرح سینمای آمریکا و مهمان ویژه جشنواره به فیلم جوان روسی به کارگردانی الکساندر زولوتوخین از روسیه اهدا شد.



نرگس آبیار و نوید محمدزاده
داوری برای اهالی سینما انگار یک تست فشرده تمرینی است برای هوشیاربودن و دقیق‌تر نگریستن. این دونفر داوران جشنواره جهانی بودند و تجربه‌ای مغتنم را دشت کردند.


باید «راننده تاکسی» ساخته مارتین اسکورسیزی را دیده باشید تا بفهمید فیلمنامه خوب چیست، فیلمنامه نویس خوب کیست. حضور شریدر در جشنواره جهانی فیلم فجر از آن اتفاق‌های نادر در احوال بین‌المللی سینمای ما بود.


تندیس سیمرغ سیمین بهترین کارگردانی به سروش صحت برای فیلم «جهان با من برقص» از ایران اهدا شد. این خبر اردیبهشتی شاید بامزه‌ترین اتفاق جشنواره جهانی فیلم فجر در سال 98بود. دقت‌کنید: جایزه بهترین کارگردانی سی‌و‌هفتمین جشنواره جهانی فیلم‌فجر به کارگردان فیلم جهان با من برقص رسید.