سه، دو، یک، حرکت به خانه

مسعود میر_روزنامه نگار

دروغ چرا؟ همین الان وقتی مهران مدیری هر شب دست‌هایش را به آن مبل باشکوهش در شوی تلویزیونی‌اش می‌مالد ما دلمان آشوب می‌شود. اصلا یادمان می‌آید که در آخرین خاطرات سینما رفتن به غلت زدن پژمان جمشیدی روی زمین در فیلم پیمان قاسم‌خانی خندیدیم، هراس همه وجودمان را می‌گیرد. شما هم می‌دانید که کووید۱۹چه بلایی سر دنیا و ما آورده و حالا چنان بر زندگی که هیچ، بر مرگ ما هم مسلط شده که انگار حاکم مطلق و بی‌رحم جهان است؛ درست مثل فیلم‌ها و سریال‌هایی که ساخته شد.
حالا اما جدال بر سر زنده ماندن باعث شده تا خانه‌نشینی بشود حکم زندگی و بیرون رفتن و سرکار حاضر شدن معادل در معرض مستقیم مرگ قرار گرفتن باشد. اینگونه است که چند روزی می‌شود که اهالی سینما در برزخ حضور در محل کارشان در پروژه‌ها یا ماندن در خانه حیرانند.
از همان روزهای اول شیوع بیماری خانه‌سینما سعی کرد با بیانیه و نوعی درخواست برای تعطیلی پروژه‌ها، از اعضای صنف خود علیه بیماری محافظت کند اما خیلی زود حکمرانی پول و لجاجت برخی تهیه‌کننده‌ها به چشم آمد که می‌خواستند هرچه سریع‌تر و طبق زمان‌بندی قبلی، پروژه‌شان را تمام کنند و به همین دلیل مانع تعطیلی کار و عدم‌حضور عوامل در سرصحنه شدند.
کم‌کم گلایه‌ها بیشتر شد و آمار توحش ویروس هم بیشتر و کار به مسائل حقوقی کشید. گروهی از عوامل سینما از قسط آخر لعنتی گفتند که ممکن است با نرفتن سرکار برای همیشه به خاطره بدل شود و گروهی هم که قانون می‌دانستند به‌اصطلاح «فورس ماژور» و اضطراری در متون قراردادهای سینمایی استناد کردند و گفتند چون بروز این بحران در اختیار اعضای گروه نبوده تهیه‌کننده‌ها مجبورند ترک کار عوامل را به استناد همین اصطلاح در قرارداد طبیعی بدانند و پروژه‌ها را تعطیل کنند.
تهیه‌کننده‌ها البته حرف از ضرر‌ و ‌زیان می‌زنند و هرچند تلویزیونی‌ها دستشان در جیب بودجه نفتی است اما سینمایی‌ها نگران همان پولی هستند که با زحمت زیاد از یک سرمایه‌گذار گرفته‌اند تا فیلمی ساخته شود و پولی در این صنعت بی‌رمق به گردش درآید.
البته نمی‌توان منکر هزینه‌های بالای تولید فیلم شد اما حالا این جان آدمیزاد است که باید با این پول معامله شود نه اجاره دوربین و ریل و نور و تجهیزات دیگر. نکته جالب اینجاست که مدیران تلویزیون فعلا در خط مقدم مخالفت با تعطیلی پروژه‌ها قرار‌دارند و می‌خواهند به قول خودشان با ادامه تولید، مخاطبان را با وعده سریال‌های درخشان دلگرم کنند اما مدت هاست که از انبار و آرشیو برنامه جور می‌کنند و برای روزهای سخت امروز سراغ دیروزها را می‌گیرند. تهیه‌کننده‌های سینما هم بهتر از همه می‌دانند که ساخت فیلمی که در آن یک بازیگر که هیچ، حتی اگر دستیار نورپردازی‌اش هم سرحال و متمرکز نباشد نتیجه‌ای جز تباهی ندارد چه رسد به اینکه در این ایام کرونایی، هر روز فیلمبرداری را ادامه دادن و بعد هم منتظر ساخت اثری درخشان‌ماندن.
ضعف‌های قانونی در معادلات تولید سینما یکی،‌دوتا نیست اما این روزها جان مردم و به تبع آن رفتار انسانی مقدم‌تر از هر قانون و قراردادی است. لطف کنید این چندوقت ما را از ذوق تولید و تماشای آثار درخشانتان در سینما محروم کنید تهیه‌کننده‌های عزیز!