کمی تواضع اندکی فروتنی

سعید مروتی- روزنامه‌نگار

حضور فیلمسازان جوان یکی از مهم‌ترین دستاوردهای جشنواره فجر در سال‌های اخیر است. جشنواره‌ای که به‌تدریج به جوان‌ها راه داد و افول و کم‌کاری نسل‌اولی‌ها به‌همراه افت فاحش فیلمسازان نسل میانه، مسیر را برای جوان‌ها هموارتر کرد. اغلب فیلم‌های شاخص چند دوره اخیر جشنواره، محصول فیلمسازان جوان بوده. جوانی، شور، انرژی و مهم‌تر از همه امیدواری به روزهای بهتر در مسیر پیش‌رو را به‌همراه می‌آورد. اینکه فیلم‌های نسل جوان چه کیفیتی داشته‌اند را باید به‌صورت موردی و مصداقی بررسی کرد و شاید پای میز نقد، بسیاری از این آثار پرسروصدا نمره قبولی نگیرند. اما نمی‌توان انکار کرد که سینمای ایران به خونی تازه در رگ‌هایش نیازمند است و حالا این خون تازه هر سال و هر دوره، به‌شکلی جشنواره فجر را رونق می‌بخشد. احترام بزرگان واجب، اما این جوان‌ها بودند که مهم‌ترین اتفاق‌های اغلب جشنواره‌های دهه90 را رقم زدند. حالا اینکه فیلمسازان این نسل، فیلم متوسط و ضعیف هم زیاد ساخته‌اند، اتفاقی طبیعی است. دست‌کم درمورد جوانی که فیلم اول یا دومش را ساخته می‌توان ضعف‌ها را به حساب تجربه اندک گذاشت و به گام‌های بعدی امیدوار بود.
نسل تازه‌ای که به میدان آمده اعتمادبه‌نفس زیادی دارد و این را می‌شود حتی از فیلم‌های بد و غیرقابل‌تحمل آنها هم حس کرد و اساسا خیلی از ایده‌های خام‌دستانه فیلم‌ها محصول اعتمادبه‌نفس زیادی سازندگانشان بوده است. این راه هم می‌شود به حساب جوانی گذاشت و گذشت. اما آنچه آزاردهنده است لحن برخی فیلمسازان جوان در مصاحبه‌ها و نشست‌هاست.
به‌نظر می‌رسد باید به دوستان جوان این نکته به‌ظاهر بدیهی اما فراموش‌شده و پشت‌گوش‌انداخته‌شده را یادآوری کرد که این داستان «فیلمی از» و «سینمای من» معمولا با اولین فیلم‌های کارنامه یک کارگردان شروع نمی‌شود و مثلا لحن مصاحبه کارگردان جوانی که با سومین فیلمش به جشنواره آمده و در بهترین روزهایش فراتر از متوسط ظاهر نشده نباید جوری باشد که انگار طرف اورسن ولز یا استنلی کوبریک است.
کمی فروتنی اصلا بد نیست. چیزی که متاسفانه عده‌ای از این دوستان جوان، خیلی با مفهومش آشنا نیستند. ضمن اینکه هیچ فیلم بدی را نمی‌شود با مصاحبه دهن‌پرکن سازنده‌اش نجات داد.