چرا مردم به رسانه‌های داخلی اعتماد ندارند؟

گزارش کامل انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران درباره تحلیل محتوای 20روزنامه و 4خبرگزاری در ماجرای گرانی بنزین در سایت این انجمن منتشر شده است.
آبان‌ماه گذشته و به‌دنبال افزایش قیمت بنزین، ایران صحنه اعتراضات گسترده‌ای شد که چه از منظر وسعت و چه از حیث پایگاه اجتماعی معترضین، تعجب همگان را برانگیخت. مردم معترض عصبانی بودند از گرانی، از برخورد گاه خشن پلیس با معترضان اما آن چیزی که در اتفاقات آبان‌ماه بیش از هر مسئله دیگری مردم را عصبانی کرد و آزار داد، عدم‌بازتاب دقیق وضعیت کشور و اخبار اعتراضات در رسانه‌های رسمی شامل رادیو تلویزیون، خبرگزاری‌ها و مطبوعات بود. مردم همگی به چشم خود وقایع را می‌دیدند. در رسانه‌های ماهواره‌ای و شبکه‌های مجازی به وفور عکس‌ها و فیلم‌هایی نمایش داده می‌شد و حتی اینترنت به‌مدت طولانی و به‌عنوان اقدام پیشگیرانه در کشور قطع شده بود؛ ولی دریغ از بازتاب مناسب اتفاقات از سوی رسانه‌های رسمی. 
این وضعیت سبب شد بی‌اعتمادی به این رسانه‌ها به‌ویژه صدا و سیما بیش از پیش نهادینه‌تر و گسترده‌تر شود.  وظیفه انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران ‌به‌عنوان نهادی مدنی که درصدد تقویت آزادی بیان و رسانه است، اقتضا می‌کرد یک ارزیابی حرفه‌ای در این مورد داشته باشد و به همین منظور شیده لالمی از روزنامه‌نگاران اجتماعی با همکاری و همراهی تیمی در گزارشی تحقیقی به بررسی عملکرد 4خبرگزاری و 20 روزنامه طی 10روز فعالیت حرفه‌ای آنها در انعکاس اخبار مربوط به حوادث آبان پرداختند.  این ارزیابی نشان می‌دهد که با یک شرایط نامناسب از نهادهای رسانه‌ای مواجه هستیم و به این سؤال‌ها نیز پاسخ می‌دهد که چرا مردم به رسانه‌های داخلی اعتماد ندارند، چرا نگاهشان به رسانه‌های دیگر است و چرا جامعه ایران از نظر انتشار اخبار و اطلاع‌رسانی در وضعیت بی‌ثبات قرار گرفته است؟ وضعیتی که به‌طور کلی امنیت کشور را تهدید می‌کند. 
در جمع‌بندی این گزارش آمده: «یافته‌های این تحقیق پرسش‌های تازه‌ای را ایجاد کرده است؛ ازجمله اینکه چرا خبرنگاران و عکاسان در جریان وقایع آبان98 در میدان نبودند؟ چرا تعداد زیادی از مطالب بدون امضای روزنامه‌نگاران منتشر شده؟ چرا رسانه‌ها در مواجهه با وقایع آبان این چنین سرگردان و عمدتا پیرو صدای نهادهای رسمی بوده‌اند؟ آیا توصیه‌هایی از بالا (درون‌سازمانی و برون‌سازمانی) به تحریریه‌ها فرمان ایست و انتظار داده یا روزنامه‌نگاران احساس بی‌تأثیری و بی‌انگیزگی کرده‌اند و نشسته‌اند؟ خودسانسوری و امکان انتشار مطلب چه تأثیری در این نتایج داشته است؟ این پرسش‌ها و مانند آنها به چراهایی می‌پردازند که پاسخ به این چراها با توجه به روش مورد استفاده در این تحقیق یعنی تحلیل محتوا - که مشخصا به چگونگی می‌پردازد - ممکن نیست. 
ما تلاش می‌کنیم در ادامه و با اجرای فاز دوم این تحقیق که شامل 2بخش انجام پیمایش در تحریریه‌ها (روزنامه‌نگاران و عکاسان) و مصاحبه عمیق با سردبیران (رسانه‌های حاضر در این تحقیق) خواهد بود، پاسخ‌هایی برای این پرسش‌ها بیابیم.» متن کامل این گزارش در سایت انجمن به آدرس tpja.ir منتشر شده است.