دانشگاه علامه طباطبایی طی پژوهشی میدانی که سال گذشته توسط علی خاکساری و همکارانش در مورد نیازها و مشکلات سالمندان در تهران انجام شد، تعریفی از این نیازها و مسائل مبتلابه آنها ارائه کرد؛ بر این اساس ویژگی‌های شهر دوستدار سالمند شامل این موارد است: یک شهر دوستدار سالمند دارای نیمکت عمومی به تعداد کافی و در جای مناسب با شرایط کیفی و امنیتی خوب و سرویس‌های بهداشتی ایمن و قابل دسترسی برای سالمندان است. پیاده‌روهای مناسب با روشنایی کافی، ساختمان‌های عمومی با امکانات کامل برای جابه‌جایی سالمندان، پارکینگ‌های رزروشده کافی برای سالمندان، تابلوهای اطلاع‌رسانی با ارائه اطلاعات به گونه‌ای قابل‌فهم و خوانا و فرهنگ شهروندی احترام به سالمندان و آنها را جزئی از خود دانستن، از دیگر شرایط شهر دوستدار سالمند محسوب می‌شود. در ادامه به مختصات برخی از این مکان‌ها اشاره شده است:
پیاده‌رو
عبور از پیاده‌روهایی که پستی و بلندی و اختلاف سطح زیاد دارند، برای مردم عادی نیز مشکل است، چه رسد به سالمندانی که حتی در عبور از پله‌های 30سانتی هم با مشکل مواجهند؛ به‌خصوص پیاده‌روهایی که مغازه‌ها همه‌جای آنها را اشغال کرده‌اند. تعداد زیادی از سالمندان با انواع مختلف عصا راه می‌روند و برای تردد به عرض بیشتری نیاز دارند.
اتوبوس
صف‌های طولانی اتوبوس، نیمکت‌های کم ایستگاه، ارتفاع پله‌ها و بی‌توجهی دیگر مسافران به سالمندان و اشغال صندلی‌های مخصوص سالمندان توسط آنها، از مهم‌ترین مشکلات سالمندان در این وسیله نقلیه است. ایستادن سالمندان در طول مسیر و ترمزهای ناگهانی گاه‌وبیگاه اتوبوس، مشکلاتی برای آنها ایجاد می‌کند.
مترو
استفاده از مترو در تهران برای سالمندان با مشکلاتی همراه است؛ به‌خصوص در ایستگاه‌های فاقد پله‌برقی. از طرفی برخی سالمندان در استفاده از این وسیله دچار وحشت می‌شوند و ازدحام جمعیت در برخی ایستگاه‌های شلوغ، بعضی سالمندان را به عدم‌استفاده از این وسیله متقاعد می‌کند.
خرید
اغلب سالمندان، بازنشسته‌اند و بودجه محدودی برای مخارج روزانه دارند؛ بنابراین از فروشگاه‌های خاص مانند تعاونی‌ها خرید می‌کنند و به همین دلیل مجبورند در صف‌های طولانی صندوق‌ها بایستند که باعث خستگی و آزردگی آنها می‌شود؛ درحالی‌که اگر این خرید به‌سهولت انجام شود، به راهی برای گذران اوقات و نیز احساس مفیدبودن در آنها تبدیل خواهد شد.
