غایب بزرگ مجلس یازدهم

مجید مهرابی دلجو _ دبیر گروه سیاسی

علی لاریجانی، رئیس مجلس دهم را باید بزرگ‌ترین غایب مجلس بعدی دانست؛ سیاستمداری که وقتی در مجلس هشتم پا به پارلمان گذاشت، کرسی ریاست را از غلامعلی حداد عادل، رئیس مجلس هفتم گرفت و تا 12 سال ردای ریاست بر تن داشت تا اینکه دیروز اعلام کرد برنامه ای برای حضور در انتخابات مجلس شورای اسلامی ندارد.  شاید بعد از محمدرضا باهنر، نایب رئیس ادوار مجلس و یکی از بازیگردانان اصلی پارلمان، که پس از 28 سال،  خود در دور قبل تصمیم گرفت دیگر در انتخابات مجلس شرکت نکند، خداحافظی لاریجانی از پارلمان را بتوان اتفاق ویژه انتخابات ادوار مجلس دانست؛ آیت‌الله‌زاده‌ای مورد وثوق علمای قم که در سال 86 راه به سمت قم کج کرد و از همانجا خود را نامزد انتخابات مجلس شورای اسلامی کرد. لاریجانی 2 سال قبل تر شانس خود را برای ریاست بر یکی از قوای سه گانه کشور در انتخابات 84 آزموده بود،  هر چه شعار «هوای تازه، دولت امید» او در انتخابات ریاست جـمــهـوری‌84- انتخاباتی که پدیده احمدی نژاد در آن ظهور کرد- مورد وثوق واقع نشده بود، در قم، فرزند آیت الله میرزا هاشم آملی لاریجانی را با آغوش باز پذیرفته بودند و با حمایت جامعه مدرسین حوزه علمیه قم لاریجانی به عـنـوان نـفر اول مذهبی‌ترین شهر ایران به پارلمان فرستاده شد. این سیاستمدار فلسفه خوانده که اوایل انقلاب به توصیه پدر همسرش – آیت الله شهید مطهری- به عضویت حزب جمهوری اسلامی در آمده بود،‌عقلانیتی را وارد پارلمان کرد که بعدها او را مقابل جریان تندرویی در داخل کشور قرار داد،‌ جریانی که از دل اصولگرایی برآمده بود و علی لاریجانی اصولگرا را مصالحه گر خوانده و کار را به جایی رسانده بود که سخنرانی هایش را تاب نمی آوردند و با پرتاب مهر و کفش از او استقبال می کردند. همین جریان در تمام طول 12 سال گذشته تلاش زیادی کرد که کرسی ریاست را ازلاریجانی پس بگیرد، اما در مواجهه با کسی که کار تشکیلاتی را از اثرگذارترین حزب بعد از انقلاب آموخته بود، ناکام ماند. لاریجانی همان سالی که وارد مجلس شد، نشان داد که اگر نماینده مردم قم است و اگر با برند اصولگرایی وارد پارلمان شده، نه نگاه منطقه ای به مجلس دارد و نه نگاه جناحی. چنین هم بود که در آذرماه اولین سال از مجلس هشتم، همایشی تکرار نشدنی را با نام همایش وحدت در مجلس برگزار کرد که همه روسای ادوار مجلس از مرحوم هاشمی رفسنجانی گرفته تا علی اکبر ناطق نوری، مهدی کروبی و غلامعلی حداد عادل جملگی در این همایش در کنار هم نشستند. یک‌سال بعد او دوباره خواست چنین همایشی را در بحبوحه حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 تکرار کند که نه محمود احمدی نژاد آمد، نه هاشمی رفسنجانی، نه مهدی کروبی. در همان سال، همان جریان تندرویی که او را بر نمی‌تابیدند، از علی لاریجانی به عنوان یکی از ساکتین فتنه یاد کردند؛ اتهامی که لاریجانی آن را با واژه سازی برای همین جریان تندور پاسخ داد و به آنها گفت که با فتنه تجارت سیاسی می‌کنند و اصطلاح کاسب فتنه از همانجا در آمد.او در دوران حضورش در ریاست مجلس که رکورد 10 ساله ریاست هاشمی رفسنجانی بر مجلس اول، دوم و 2 سال ابتدایی مجلس سوم را شکست، اتفاقات مختلفی را به چشم خود دید و مدیریت کرد، از استیضاح معروف علی کردان گرفته تا ماجرای یکشنبه سیاهی که با بگم بگم های احمدی نژاد شروع شده بود و فیلمی از برادر کوچک‌تر لاریجانی پخش کرده بود و به جمله ماندگار رئیس مجلس ختم شد که خطاب به رئیس جمهور وقت کشور گفت:« خوب شد شما که مرتب در جامعه "بگم بگم" راه انداخته اید این فیلم را پخش کردید و حرفتان را زدید تا ملت شخصیت شما را بیشتر بشناسند.». او در تمام دورانی که در مجلس بود رفته رفته حساب خود را از حساب طیفی از اصولگرایان جدا کرد و به اعتدال سیاسی نزدیک تر شد. 

لاریجانی پیش از آنکه وارد مجلس شود سیاستمدار خامی نبود که یک شبه راه صدساله را طی کرده باشد، او 10 سال در روزهایی که محسن رضایی فرماندهی کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را برعهده داشت، جانشین ستاد کل سپاه پاسداران بود، وزیر ارشاد دولت کارگزاران شده بود، با ریاست 10 ساله سازمان عریض و طویل صدا و سیما  در دوران اصلاحات،‌خود را به اصولگرایان قبولانده بود و در 2 سالی که در کسوت دبیر شورای عالی امنیت ملی مذاکرات هسته ای را پیش رانده بود، مشق دیپلماسی کرده بود و همه اینها از او دیپلمات، چهره فرهنگی، شخصیتی متین و عالم به امور سیاست ساخته بود؛ اما برای چنین سیاستمدار استخوان خرد کرده ای، مجلس عرصه ای بود که به زعم خودش او را به پختگی کامل رساند. بعدها او در گفت وگو با همشهری درباره تاثیر ریاست 12 ساله بر رفتار سیاسی خودش گفته بود: « من در این 40سال کارهای اجرایی متفاوتی انجام داده‌ام، اما واقعا جنس کار مجلس متفاوت است. 
کار در مجلس کار جمعی است، خیلی حوصله می‌خواهد. نباید در مجلس زود از کوره دررفت. باید پذیرفت که ما کار جمعی انجام می‌دهیم، چون بعضا مجلس تصمیماتی می‌گیرد که ممکن است مورد پسند آدم نباشد اما انسان باید به‌خودش بباوراند که از نتیجه‌ای که گاه خودش هم قبول ندارد دفاع کند.»

لاریجانی پیش از آنکه وارد مجلس شود سیاستمدار خامی نبود که یک شبه راه صدساله را طی کرده باشد اما برای چنین سیاستمدار استخوان خرد‌کرده ای، مجلس عرصه ای بود که به زعم خودش او را به پختگی کامل رساند