گذشت؛ لازمه آسایش

فریده غیرت ـ  حقوقدان

دادگستری، دادگاه و محکمه، امکانات قضایی و... همه برای این شکل گرفته‌اند که هر کسی بتواند با بهره گرفتن از آنها حقوق خود را استیفا کند.
درواقع نشانه هر جامعه سالمی این است که مردم با هر موقعیت و جایگاهی در حفاظت از حقوق خود حمایت شوند. با این حال عده‌ای هستند که همواره گره‌ای را که با دست باز می‌شود به دندان می‌گیرند. شکایت، تشکیل و ارجاع پرونده به مراجع و اقداماتی از این دست تنها راه مواجهه با مشکلات نیستند. موارد متعددی هست که شخص می‌تواند با تغییر نگاه یا تغییر رفتار از تضییع حقوق خود جلوگیری کند. در بسیاری از مشکلات حقوقی اگر طرفین مخاصمات را کنار بگذارند زمینه برای روابط منصفانه و رعایت دوجانبه حق آنها فراهم می‌شود. همچنین بعضی مواقع نادیده گرفتن حق کسی تبعات سنگینی ندارد و آسیب‌های مالی یا معنوی ناشی از آن واقعا ناچیز است. در چنین مواردی اگر شکایتی می‌شود برای احقاق حق نیست بلکه رفتاری از روی خشم و عصبانیت است. بهترین کار در اینگونه مواقع گذشت و پیش گرفتن رفتاری توأم با بزرگواری است. البته این توصیه برای همه اختلافات نمی‌تواند مفید باشد. کسی که می‌تواند با شکایت و ارجاع موضوع به دادگاه از تضییع حق بزرگی جلوگیری کند یا متخلفی را مجبور به ترک رویه کند، بهتر است چنین کاری را انجام دهد. با این حال نگاهی به موضوع اختلافات و پرونده‌های جاری در محاکم قضایی نشان می‌دهد که اکثر این کشمکش‌ها قبل از ارجاع به مراکز قانونی قابل رفع بوده و حتی در جریان رسیدگی نیز مصالحه و گذشت به‌نفع هر دو طرف است. درمجموع همه ما باید بدانیم که ظرفیت‌های قانونی مانند همه امکاناتی که در دسترس شهروندان است باید مورد استفاده به‌جا و صحیح قرار گیرند. با اختلافات سطحی و اقدامات بی‌مورد نباید وقت مجریان و حافظان قانون را گرفت و نباید این تلقی جنبه عمومی پیدا کند که در صورت بروز اختلاف صرفنظر از اینکه مشکل بر سر چه موضوعی و با چه کسی است، بهترین راه شکایت و ارجاع موضوع به محکمه است.