راوی خیابان ولیعصر
برزین ضرغامی _ مدیرعامل سازمان زیباسازی شهر تهران
هر خانه قصه‌ای دارد، هر خیابان داستانی و هر شهر روایتی. روایت برخی شهرها، داستان برخی خیابان‌ها و قصه برخی خانه‌ها البته شنیدنی‌تر است. در تهران و در میان برج‌های سر به فلک کشیده و خیابان‌های شلوغ، خانه‌هایی وجود دارند که روایت‌های بسیاری برای گفتن دارند؛ برخی از این خانه‌ها تاکنون روایت‌هایشان را با مردم در میان گذاشته‌اند و برخی دیگر تا امروز مهر سکوت بر لب داشته‌اند و کسی قصه‌هایشان را نشنیده است.
«خانه مینایی» تهران یکی از این خانه‌هاست؛خانه‌ای زیبا در دلِ پایتخت با روایت‌هایی فراوان برای گفتن. خانه مینایی با حدود 470مترمربع مساحت، متعلق به دوره ناصری است و در خیابان ولی عصر (عج)، بالاتر از میدان منیریه، کوچه مسلم کریمی‌طینت، پلاک ۵ واقع شده است. آنچه این خانه را دیدنی کرده است و روایت‌هایش را شنیدنی، برخورداری آن از تمامی اِلِمان‌های معماری ایرانی است به‌طوری که این خانه هم اتاق‌های تابستانه و زمستانه دارد، هم طاقچه و آینه‌کاری و هم حوضی قدیمی که در وسط خانه جا خوش کرده است. این خانه که روزگاری جزو املاک منیریه، زن کامران‌میرزا نایب‌السلطنه بوده است، پس از دست به‌دست شدن‌های بسیار، بالاخره از سوی فرهاد مینایی خریداری شد و همین هم آن را به «خانه مینایی» شهره کرد.
حدود 12سال پیش به‌دلیل ارزش‌هایی که این خانه از آن برخوردار بود، خانه مینایی در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد و از آن سال تا شهریور 95که این خانه از سوی شهرداری از مالک آن خریداری شد، عملیاتی روی آن انجام نشد تا اینکه در دو سه سال گذشته مرمت و بازسازی آن از سوی سازمان زیباسازی شهر تهران آغاز شد.عملیات مرمت و بازسازی خانه مینایی از سوی سازمان زیباسازی به‌دلیل ملاحظاتی که بناهای ثبت ملی از آن برخوردارند، پس از تأیید طرح مرمت از سوی میراث فرهنگی انجام شد و هم‌اینک با حفظ تمامی ارزش‌های بنا، این خانه آماده بهره‌برداری است. در‌های خانه مینایی تهران از امروز به روی شهروندان تهرانی و علاقه‌مندان باز است تا قصه‌هایش را با مردم در میان بگذارد؛خانه‌ای که از امروز با عنوان «موزه خیابان ولیعصر» شناخته شده و قرار است روایتگر خیابانی باشد که نه‌تنها یکی از طولانی‌ترین خیابان‌های جهان است که داستان‌های زیادی برای بازگو کردن دارد و خاطرات بسیاری را برای ما رقم زده است. خانه‌های تاریخی تهران روح شهر ما هستند و بر ماست که با حفظ و احیای این خانه‌ها، اجازه فراموشی حافظه جمعی و خاطرات مشترک شهروندان را ندهیم. تهران شهری برای همه ماست، همه مایی که در آن زندگی می‌کنیم و شهرمان را دوست داریم.
